Wie mijn stukjes een beetje volgt, weet dat ik wars ben van stress en er alles aan doe om stress uit te bannen uit mijn leven. Dit jaar begon voor mij toch een beetje onrustig. De meeste stress in ons leven wordt natuurlijk door anderen veroorzaakt. Ditmaal was het the universe, het leven of misschien wel gewoon ik zelf en mijn onmogelijk brein dat zorgde voor de nodige keuzestress. Omdat ik toch meestal wel ongeveer hetzelfde aan heb, hetzelfde eet, naar dezelfde restaurants ga en dezelfde dingen doe, heb ik over het algemeen geen last van keuzestress. Of er nu 45 of 55 gram vers fruit in mijn jam zit, het zal me een zorg zijn. Ik ken de menukaart van de plekken waar ik graag kom uit mijn hoofd en donkerbruine suède Chelsea boots zitten gewoon het lekkerst.
Het ging nu echt om wat grotere dilemma's waar ik voor kwam te staan. Ik dacht dat ik, na het afronden van een groot en langlopend project, de keuze had gemaakt om even een periode van rust in te bouwen. Boeken lezen, wandelen met de honden, leuke dingen doen met mijn zoon en met vrienden, gewoon eens even helemaal niets doen en vooral de focus leggen op het schrijven. Ik vond eigenlijk dat ik dat na een kleine zeven intensieve jaren wel even verdiend had.
Afgelopen week kwam er, voor de tweede maal al dit jaar, een mooie kans voorbij. Een kans waarvan veel mensen zouden zeggen dat me dit ook de nodige rust zou geven. Gek genoeg sliep ik er onrustig van, werd ik chagrijnig en leidde het mij weer hopeloos af van de dingen waar ik zo lekker mee bezig was. Het was ook weer zo'n moment dat ik even mijn moeder miste. Al was het maar om haar goede raad in de wind te slaan. Gelukkig heb ik nog een aantal andere mensen in mijn leven die tijd en ruimte hadden om mijn gezeur aan te horen.
Inmiddels is de rust weergekeerd, ben ik back on track en geeft het mij ook direct weer de inspiratie om er wat over te schrijven. Waarom laten we ons toch zo vaak afleiden van alles dat we óók zouden kunnen gaan doen. Ik ben wel eens jaloers op mensen die gewoon al jaren doen wat ze doen en daar diep tevreden over zijn. Ben ik dan zo'n ontevreden mens? Eigenlijk helemaal niet, maar ik vraag me soms wel eens af of er ooit een moment komt in mijn leven dat ik écht rust ga ervaren. Tegelijkertijd sluipt er daarbij een soort angst in om een saai leven te krijgen, maar het zou goed kunnen dat ik daar een heel verkeerd beeld van heb. Wat is het toch fijn om een aantal goede vrienden in mijn leven te hebben die de kans nihil achten dat mijn leven ooit saai zal worden.
En door....