Na het geweldige optreden van gisteravond in Biz'Art besloot ik vanmorgen maar even zo min mogelijk te doen. Na mijn zondagochtend ontbijt heb ik de fiets genomen, mijn tas met mijn chromebook en een goed boek en downhill richting Parc Monteau in het achtste arrondissement gereden. Een plek ook weer buiten de scope van de gemiddelde toerist. Het was prachtig weer, strak blauwe lucht en nog heerlijk rustig. Ik zocht een plek, enigszins in de schaduw en ben lekker gaan lezen. Binnen een uur wemelde het in het park van de hardlopers, mensen die hun hondje uitlieten, her en der wat yoga clubjes, mensen die echt even in de zon kwamen liggen….en ik.
Ik kreeg het boek vorige week, tijdens de borrel ter viering van de laatste editie van onze eigen Bloemendaalse glossy B. Ik was uitgenodigd een gastcolumn te schrijven over de opvang van onze Oekraïense gasten op Dennenheuvel. Het boek dat ik kreeg is een logboek van een avontuurlijke zeiltocht rond de wereld, maar vooral het persoonlijke verhaal van schrijfster Femke Lobach. Ik maakte me wat zorgen omdat ik tegenwoordig nogal snel in slaap val als ik lees. Dat stoort me in hoge mate want ik krijg geen boek meer uit. Toch was ik direct gegrepen door het boek. Ik weet hoe je jezelf kunt tegenkomen tijdens het zeilen. Ik kom uit een nest van zeilers, althans van mijn vaders kant en heb in mijn jeugd weinig anders gedaan dan muziek maken, tennissen en zeilen. Ook in mijn latere leven heb ik veel gezeild met mijn vader en nadat ik zijn boot had geërfd, heel veel alleen.
Eén van de redenen dat ik juist dit boek heb meegenomen naar Parijs was omdat ik zelf ooit begonnen was aan een boek over een zeilreis. Onder de werktitel "Bij IJmuiden Linksaf" was ik begonnen te verhalen over een fictieve zeilreis rond de wereld. Het zeilen is voor mij equivalent aan het leven zelf. Tijdens het zeilen maak je alles mee dat je ook in het echte leven tegenkomt. Soms gaat het je voor de wind en soms moet je laverend de dagen door. Je loopt af en toe wat averij op en als het windstil is, is het wel heerlijk rustig, maar kom je weinig vooruit. Ik ben nog wel eens vastgelopen met mijn boot toen ik eigenwijs was. Echt aan lager wal ben ik nooit geraakt. Ik gooide altijd net op tijd het roer om en zette alle zeilen bij. Goed, zo kan ik nog wel even doorgaan. Het zou dus eigenlijk een boek worden over het leven, mijn leven. Omdat ik niet goed wist wie daar nu op zit te wachten, ben ik ooit gestopt met het schrijven aan dit boek.
Ik wilde vandaag zelf nog wat schrijven en zocht een rustig internetcafé in de buurt waar ik ongestoord kon werken. Ik heb weer even heerlijk gewerkt aan mijn 'Opus Magnus' zoals ik dat zelf, in alle bescheidenheid, ben gaan noemen. Ik vind verhalen schrijven het allerleukst, maar ik merkte dat ik ook iets na wil laten aan de wereld. Mijn boodschap, mijn zorgen om de mensheid en zijn toekomst. Het wordt beslist geen zweverig zelfhulpboek, maakt u zich geen zorgen. Het zijn wel mijn serieuze zorgen, gepresenteerd met een luchtig sausje om het allemaal een beetje vrolijk te houden. Een boek dat moet aanzetten tot nadenken, omdenken en vooral vrijdenken.
Of het boek ooit uitgegeven gaat worden, vind ik op dit moment volstrekt irrelevant. Ik wil het vooral schrijven. Al was het maar om mezelf ervan te overtuigen dat ik niet gek ben. Naarmate ik ouder word, ga ik daar natuurlijk steeds vaker aan twijfelen. Toen ik aan het einde van de middag thuis kwam, na mijn allerlaatste beklimming voor deze trip, heb ik nog even de Wimbledon heren enkel finale gekeken met een zeer goed spelende Kyrgios, die om de één of andere volstrekt onduidelijke reden voornamelijk heel erg boos was. Uiteindelijk legde hij het af tegen Djokovic in vier sets.
Ik ga slapen….à demain!
