Hoe onvoorwaardelijk is de liefde tussen twee geliefden eigenlijk....en bestaat dit eigenlijk wel? De liefde tussen een ouder en een kind is vanzelfsprekend en (als het goed is) onvoorwaardelijk, tussen een hond en zijn baasje ook en zelfs de liefde die je voelt voor familie en vrienden is natuurlijk en veel minder voorwaardelijk dan de liefde tussen geliefden. Dan wordt er vaak ook nog getrouwd en dan gaan we alle voorwaarden nog eens even fijntjes op papier zetten, met de nodige handtekeningen eronder, van jezelf, je partner, een official en je getuigen....alsof het niets is.
Is het eigenlijk wel realistisch om alles dat je in een liefdesrelatie zoekt bij één en dezelfde partner te willen vinden? Ik stel deze vraag naar aanleiding van een prachtige film die ik, op aanraden van een goede vriend, zag over de relatie tussen Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir, een 'must see' film overigens. Deze relatie ontwikkelde zich van een seksuele liefdesrelatie tot een seksloze intellectuele liefdesrelatie, waarbij er ruimte was voor anderen in hun leven (en in hun bed). Dit ging ze niet eenvoudig af, maar het was wel wat ze beiden wilden...toch!? Waren zij hun tijd ver vooruit en proberen we niet krampachtig vast te houden aan een volstrekt gedateerd concept?
Ik stel de vraag natuurlijk ook omdat de cijfers heel hard uitwijzen dat 80% van de relaties zonder kinderen en 30% van de relaties mét kinderen stranden. Betekent dit dan ook dat 50% van de relaties mét kinderen in stand blijft vanwege de kinderen? Een triest beeld, maar dat vind ik niet zo interessant. De interessante vraag is waarom de conventionele relatie niet, of niet meer werkt en niet al onze behoeften bevredigt.
Ik denk niet ouder kind en kind ouder liefde onvoorwaardelijk is. Er zijn in ieders omgeving voorbeelden genoeg waarbij de relatie stand houd omdat ze tot elkaar veroordeeld zijn als kind en ouder.
De liefde is niet ovoorwaarlijk de bloedband blijft ondanks alles in stand. Waarschijnlijk veroorzaakt deze band bij een verstoorde relatie juist de meeste schade hij is onontkenbaar en onbreekbaar.
Ook bij geen contact.
Alles kan maar monogamie is vaak een uitdaging .
Als je het geluk hebt hou het dan maar vas!
Zou het zo zijn dat je geen kinderen neemt als het niet goed voelt?
Een huwelijk met kinderen vraagt wel meer oplossend vermogen, de uitgang is een stuk verder weg.
Maakt de overwinning de relatie sterker ?
Dag Eus, ik schreef ook, "als het goed is", en helaas zit het met die ouder-kind liefde lang niet altijd goed. De liefde is wel vanzelfsprekend...in elk geval, in basis! Voor mij is het overigens beiden, vanzelfsprekend en onvoorwaardelijk!
Monogamie is zeker een uitdaging, zeker als alle vuur en passie uit je relatie is verdwenen, wat ik bij veel mensen zie.
Ik kan me zelf geen leven zonder mijn kind voorstellen, maar ik ken mensen die heel bewust kiezen voor geen kinderen. Ik vraag me wel vaak welke diepere pijn daar aan ten grondslag ligt. Het is tenslotte onze enige biologische doel op aarde....het laten voortbestaan van de soort.
Of kinderen een relatie sterker maakt, of dat het gewoon een goede afleiding is van alle sores binnen je relatie is de vraag. Ik zie dat men / we veel bezig zijn met het wel en wee van onze kinderen (terecht!), en natuurlijk met werken / geld verdienen / rekeningen betalen....en uiteindelijk toch te weinig naar elkaar omkijken.
Mij bevalt het leven als single parent, omringd door een aantal zeer goede en dierbare vrienden en vriendinnen heel goed!