Als ik dan zo naar mijn hondje kijk, dan denk ik wel eens.....wat heeft hij dan allemaal goed gedaan in zijn vorige leven dat ie terug mocht komen als een Woody ?
Er komen er ook terug als strontvlieg, maar hij...hij moet wel een soort profeet, een soort Dalai Lama geweest zijn dat hij nu dagelijks mag genieten van een zeer vrij, ontspannen en zorgeloos leven in een Bloemendaals bos....beetje achter de hertjes aan rennen, eekhoorntjes de stuipen op het lijf jagen, beetje in dooie vissen rollen op het strand....baasje wast me wel weer. Zo nu en dan een kat de boom in jagen, spelen met mijn maatje Holly...wie doet me wat....mijn eten en drinken wordt verzorgd en als ik wat anders wil eten dan eet ik gewoon een paar dagen niet, dan komt er vanzelf weer wat anders in mijn bak, en als ik uitgestrekt op mijn rug ga liggen, komt er altijd wel iemand om me even heerlijk te aaien.
Ze zeggen wel eens dat een baas op zijn hond gaat lijken. Nou, ik kan niet wachten tot ik het soort leven kan leiden als hij! Ik weet, ik mag helemaal niet klagen...ik ben geboren en opgegroeid aan de makkelijke kant van de wereld en leef momenteel in misschien wel het mooiste deel van een extreem rijk en welvarend land. Een land waar je kansen voor het oprapen liggen, als je het maar ziet. Een land waar vrijheid heel gewoon is en niet meer bevochten hoeft te worden. Een land waar je ook, wanneer het een keer mis gaat, een tweede kans krijgt en misschien wel een derde en vierde ook. Een land waar je even een tijdje een 'burn-out' kunt nemen om bij te komen van de jaren daarvoor. Maar, en het zal wel heel menselijk zijn, ik heb zo af en toe ook wel eens even de behoefte om een stevig potje te gaan zitten klagen en zeiken. Gewoon, omdat het kan en omdat ik daarna ook weer gewoon verder kan met genieten van het leven....want dat doe ik!
Mijn grootste ergernis in het leven blijft toch wel 'de mens'. De mens is toch wel zo'n beetje de meest verschrikkelijke soort op aarde. Muggen zijn ook irritant, maar bij muggen denk ik altijd...er kunnen niet zoveel hersentjes in dat hele kleine hoofdje, hij kan er ook niets aan doen...bovendien...een mug mag je nog gewoon met een dubbelgevouwen Donald Duck tegen het behang kapot slaan. Bij de mens ligt dat wat anders....voor de mens is irritant gedrag een keuze, hoewel ik er sommige exemplaren ook wel eens van verdenk dat ze er écht niets aan kunnen doen. Nu ik het toch over honden heb...ze zeggen wel eens dat je honden nooit 100% kunt vertrouwen, dat het beesten blijven, onberekenbaar en dat ze zomaar ineens, uit het niets, aan kunnen vallen. Ik ben nu 48 jaar en als ik dan nu even de balans opmaak, heb ik tot nog toe betere ervaringen met honden dan met mensen.
Ik prijs me zeer gelukkig dat ik mezelf heb weten te omringen met mensen die een uitzondering vormen op die regel van de 'irritantheid'. Voor wat ik nu weet, leven we maar één keer. Ik vind het dan ook een totaal nutteloze verspilling van mijn kostbare tijd om mensen toe te laten in mijn leven die onaangenaam of onhebbelijk zijn. Mensen die eigenlijk gewoon in de weg lopen. Helaas worden we bijna dagelijks geconfronteerd met dergelijke types en worden we gedwongen daarmee om te gaan. Negeren, reageren of abstraheren? Ik merk dat het van mijn eigen gemoedstoestand afhangt waartoe ik in staat ben. Op mijn meest 'non-violent' dagen (jawel, die heb zelfs ik wel eens) probeer ik voorbij alle onzin te kijken en kan ik de kern zien van de waarheid / boodschap van de ander. Daar tegenover staat de frontale aanval. Dan reageer ik op alles dat de ander 'verkeerd' doet en maak ik gehakt van hem (m/v). Tegenwoordig lukt het mij steeds beter om dit soort mensen en dergelijk gedrag te negeren. Dan kan ik alles lekker bij de ander laten en in mijn eigen energie blijven. Verder verlicht dan dat ben ik (nog) niet. Hopelijk heb ik nog even tot mijn eigen reïncarnatie en vind ik nog nieuwe manieren. Het uiteindelijke doel: terugkomen als Woody.
Als vader probeer ik mijn zoon, de allergrootste uitzondering op de eerder genoemde regel, natuurlijk op te voeden met de goede dingen van het leven en met een positieve kijk op de wereld. Toch probeer ik hem ook mee te geven dat het leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn is en dat je je, zonder cynisch of negatief te worden, soms moet wapenen tegen alle chagrijn en onhebbelijkheid van onze soortgenoten. De wereld zit er vol mee.
Het leukste is eigenlijk om je te ergeren aan de kleine dingen. Die grote dingen zien we allemaal wel. Het zijn de kleine irritaties waarvan ik het leuk vind, er zelfs een soort genoegen in schep, om ze eens flink bij mensen onder de neus te wrijven. Ik snap op mijn beurt weer dat dit voor de ander of voor anderen in het algemeen een zeer irritant trekje van mij kan zijn. Er zullen dus ongetwijfeld ook mensen zijn die zich aan mij ergeren. Eén van de allergrootste irritaties, wat mij betreft, is het verkeerd gebruiken van de woorden (en al hun vervoegingen) 'ergeren' en 'irriteren'. Denk daar maar eens over na. Verkeerd taalgebruik vind ik sowieso zeer ergerlijk. Zeker omdat dit tegenwoordig steeds meer geaccepteerd wordt en het zelfs meer en meer in hoger opgeleide kringen voorkomt. Ik zal wel een ouderwetse, conservatieve bal zijn...so be it...
Waarom zijn nu juist die kleine dingen zo irritant? Eigenlijk is daarop het antwoord heel simpel; omdat het zo eenvoudig is om die kleine irritante dingetjes níet te doen als je net even één seconde langer nadenkt en jezelf net even iets meer rekenschap geeft van een ander. Maar ja, we moeten toch allemaal zoveel mogelijk 'onszelf zijn'. Ja hoor, prima...maar niet als ik daar last van heb!
Comments