Het nieuwe jaar is inmiddels alweer een week oud. Een mooie gelegenheid om iedereen het allerbeste te wensen voor 2023! Ik kijk eigenlijk liever vooruit, maar ik neem toch even de gelegenheid te baat om kort terug te blikken. Het was het jaar waarin we ons normale leven weer konden oppakken na de coronacrisis, maar de wereld niet veel later werd opgeschrikt door de Russische inval in Oekraïne. Een onbegrijpelijke en verschrikkelijke oorlog waarvan het eind nog lang niet in zicht lijkt te zijn. Met dankbaarheid kijk ik terug op de gelegenheid die wij hadden om enkele van de vele Oekraïense vluchtelingen een dak boven hun hoofd te kunnen bieden en hen, samen met alle vrijwilligers, een tijdelijk thuis te geven. Het heeft mij veel nieuwe vrienden voor het leven opgeleverd. Inmiddels wonen zij elders en ik hoop dat ze over niet al te lange tijd huiswaarts kunnen keren en zich weer kunnen voegen bij hun echtgenoten, familie en vrienden.
Ik moest afscheid nemen van mijn goede vriend Paul, die plotseling overleed. Ik denk met veel genoegen terug aan alle politieke en niet-politieke gesprekken die wij voerden en ben hem veel dank verschuldigd voor alles dat hij heeft gedaan voor mijn zoon en mij. Samen met zijn lieve Floor hoop ik nog vele mooie exposities te kunnen helpen organiseren. Helaas niet meer in de Pop-up Galerie in de oude Bloemendaalse Blokker, maar we vinden wel plekjes. Afscheid nam ik ook van de Gemeenteraad van Bloemendaal, na vier intensieve jaren. Een tweede termijn zat er helaas niet in, maar als ik het nieuws zo volg moet ik dat 'helaas' misschien wel wat nuanceren. Ik heb mijn best gedaan en hoop dat de nieuwe raad de ingeslagen weg van meer bestuurlijke rust zal vervolgen.
In december kwam er een eind aan een lange en betekenisvolle periode van zesenhalf jaar vluchtelingenopvang op Landgoed Dennenheuvel. Een periode vol met nieuwe ontmoetingen en ook weer van afscheid nemen. Een periode vol verhalen, vol verdriet, maar ook met kleine momenten van geluk en van hoop. Misschien vind ik ooit de rust en tijd om ze allemaal op te schrijven. Het heeft mij veel gebracht en ook mijn opgroeiende zoon een completer beeld gegeven van de wereld waarin wij leven. Na zesenhalf jaar dag in, dag uit 'aan' te hebben gestaan en beschikbaar te zijn geweest, is er nu een tijd aangebroken om het allemaal eens rustig te verwerken en even bij te komen.
Het was ook mijn eerste jaar als wees. Mijn vader is helaas al tien jaar dood, maar eind 2021 verloor ik ook mijn moeder. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik haar nog ruim een jaar hier in huis heb kunnen nemen en voor haar heb kunnen zorgen. Het laatste halfjaar verzorgingshuis had ik haar liever bespaard, maar ook daar had ze het uiteindelijk goed. Je weet dat het moment in je leven een keer komt, je bent er op voorbereid en leeft natuurlijk al een half leven je eigen leven. Toch valt er een soort bodem onder je voeten weg en sta je er ineens écht alleen voor, al was het maar gevoelsmatig. Nog regelmatig heb ik de neiging om haar even te bellen, even te klagen en te jammeren om vervolgens van haar te horen dat het allemaal wel weer goedkomt.
Ik hoor mijn ouders praten als ik zeg dat de gelukkigste periode uit mijn jeugd toch in Beuningen (bij Nijmegen) is geweest. Ik deed daar de lagere school en het begin van mijn middelbare schooltijd. Precies de tijd waarin mijn zoon nu zit. We gingen windsurfen met een groep vrienden bij de Groene Heuvels in Wijchen en vele uren bracht ik door op de plaatselijke tennisclub. Als ik thuiskwam uit school, smeet ik mijn tas in de hoek, kleedde me om en pakte de fiets naar de club. Mijn moeder was daar meestal ook te vinden en samen met mijn vader draaide ze regelmatig bardienst, als hij niet zat te drummen in tennisbandje "The Rackets".
Het waren deze warme herinneringen die mij het afgelopen jaar deed besluiten lid te worden van tennisvereniging WOC in Overveen. Ik kon de wachtlijst omzeilen als ik bereid was me actief in te zetten voor de club. Wie mij kent weet dat je dit niet twee keer tegen mij hoeft te zeggen. Het tennissen was ik na 20 jaar nog niet verleerd, maar het lichaam moest wel weer even op gang komen. Inmiddels is de tennisarm alweer over en heb ik met pijn in het hart geaccepteerd dat ik geen 30 meer ben en het beter een tandje lager dan toen kan doen. Binnen no-time heb ik heel veel leuke mensen leren kennen op de club en heeft ook zoonlief het tennissen ontdekt.
Als laatste namen we afscheid van ons appartement op Dennenheuvel waar we het de afgelopen jaren zo goed hebben gehad. In afwachting van een permanente woning mogen we het nog even uitzingen in één van de appartementen aan de bosrand van het landgoed. Een heerlijk plekje waar we 's morgens gewekt worden door de herten in onze voortuin die het vogelhuisje leegeten. Een mini verhuizing, maar toch één waarbij je al je spullen weer even door je handen laat gaan. Het is toch altijd weer schrikken wat een mens in zo'n korte tijd bij elkaar weet te sprokkelen. Niet alles heeft het gehaald tot aan het nieuwe appartement. Het begin van het grote 'ontspullen'.
Ik heb dit jaar de rustigste kerst ooit gehad en heb heerlijk genoten van eenvoudig doch voedzame maaltijden met mijn zoon en onze lieve hondjes. Ook geen gekkigheid met Oud & Nieuw, maar gewoon rustig het nieuwe jaar in kabbelen. Ik moest wel even opstarten en dat ging dit jaar niet helemaal vanzelf. Ik had nog even iets met mezelf uit te zoeken, maar inmiddels ben ik het tóch weer met mezelf eens geworden. De eerste nieuwe schrijfopdrachten druppelen binnen, ik heb mezelf voorgenomen wekelijkse reflecties te geven op dé en op mijn wereld via dit Blog, ga beginnen aan het volgende hoofdstuk van mijn boek en produceer binnenkort mijn eerste podcast. Verder zien we het wel.
Tot volgende week!