Mark Doorn

Wie ik ben 
 

Tja, wie ben ik ... heeft u even? De eerste indruk die mensen vaak van mij hebben, is die van een gezellige, praatgrage, tikkeltje intense Bourgondiër. Ik kan natuurlijk mijn uiterste best doen om dit een beetje te verbergen, maar along the way zult u erachter komen dat mijn nog immer jeugdig enthousiasme zich lastig onder stoelen of banken laat steken. Als u mij beter leert kennen, zult u merken dat er ook een veel rustiger kant is. Ik las ooit een stuk over de extraverte introvert. Daarin herkende ik veel van mezelf, maar ik ben vooral Mark, met al mijn leuke en minder leuke kanten. 

​

Wat mij drijft
 

Als jongste telg in een gezin van vijf moest ik vroeger tijdens de dagelijkse discussies aan tafel mijn uiterste best doen om ruimte te vinden om ook míjn geluid te kunnen laten horen. Het is dan ook niet vreemd dat ik altijd op zoek ben en ben geweest naar een podium; als musicus, als (cultureel) ondernemer, als politicus en inmiddels ook alweer heel wat jaren als schrijver. Met het schrijven vond ik de ultieme manier om mijn gedachten te ordenen en om mijn verwondering, mijn ergernissen, de geluksmomenten en momenten van verdriet over de wereld en de mensheid te delen met wie het lezen wil. Omdat ik weet hoe fijn dat podium is, haal ik ook veel voldoening uit de interviews, artikelen en recensies die ik schrijf om ook anderen een podium te bieden. Ik denk dat dit wel een beetje de rode draad in mijn leven is; het creëren en delen van podia, in alle denkbare vormen. Deze website heb ik gemaakt om mijn schrijverijen, waarvan ik vond dat ze het daglicht konden verdragen, te delen met de wereld. 

​

Als ik niet schrijf wandel ik graag met de honden of kunt u mij vinden op mijn zeilboot. Eens in de zoveel tijd neem ik mijn toevlucht tot Parijs en flaneer ik door de stad, bezoek ik een museum of galerie en doe ik een goeie koffie op een Frans terrasje. Hier kom ik tot rust en doe ik inspiratie op voor mijn werk. In mijn prettige plekje in Haarlem geniet ik, samen met mijn zoon en de honden, van de huiselijke rust en van elkaar. 

 

Dit is zo'n beetje wie ik ben en wat mij beweegt. Ik kan steeds beter omgaan met de menselijke onzekerheden, heb de innerlijke rust daarvoor inmiddels wel gevonden, maar saai zal het nooit worden.
 

 

Het leven van een mens is wat zijn gedachten ervan maken
(Marcus Aurelius 121-180)