Mark Doorn

Wie ik ben 
 

Tja, wie ben ik. Heeft u even? De eerste indruk die mensen vaak van mij hebben, is die van een gezellige, praatgrage, tikkeltje intense Bourgondiër. Ik kan natuurlijk mijn uiterste best doen om dit een beetje te verbergen, maar along the way zult u erachter komen dat mijn nog immer jeugdig enthousiasme zich lastig onder stoelen of banken laat steken. Als u mij beter leert kennen, zult u merken dat er ook een veel rustiger kant is. Ik las ooit een stuk over de extraverte introvert. Daarin herkende ik veel van mezelf. Uiteindelijk is het natuurlijk gewoon een kwestie van wat je op welk moment hoe communiceert. Dat hangt sterk af van de situatie waarin ik me bevindt en in welke rol ik op dat moment zit. Het blijft een wankel evenwicht en worstel ik, net als ieder ander, met het vinden van de juiste balans. Niets menselijks is mij vreemd.

​

Wat mij drijft
 

Zonder mezelf nu communicatiedeskundige te willen noemen, ik ben inmiddels wel specialist. Bij alles dat ik doe en heb gedaan staat communicatie centraal. Het grootste compliment dat mijn leermeesters mij op het conservatorium, na het afsluitende recital op mijn studie, gaven was dat ik dan misschien wel geen ‘trombone specialist’ was geworden, maar dat ik met mijn muzikaliteit de zaal van het begin tot het einde wist te boeien. In mijn politieke jaren kreeg ik vaak te horen dat ik wel heel veel aan het woord was tijdens de raadsvergaderingen. Dit was, vanwege mijn beperkte spreektijd als eenmansfractie, technisch gezien onmogelijk. Ik heb de opmerkingen maar beschouwd als een groot compliment. Er zit namelijk een groot verschil tussen praten en daadwerkelijk iets zeggen. Daar zit voor mij ook de kern van communicatie. De kunst van het communiceren is het zoeken naar en het vinden van de juiste balans tussen het delen van informatie en het overbrengen van een boodschap.

 

Als jongste telg in een gezin van vijf moest ik, tijdens de dagelijkse discussies aan tafel, mijn uiterste best doen om ruimte te vinden om ook míjn geluid te kunnen laten horen. Het is dan ook niet vreemd dat ik altijd op zoek ben en ben geweest naar een podium; als musicus, als politicus en alweer heel wat jaren als columnist, copywriter en inmiddels ook als recensent. Met het schrijven vond ik voor mijzelf de ultieme manier voor het ordenen van mijn gedachten en het verwoorden van een boodschap. Soms heb je daarbij aan een enkel woord genoeg, soms vraagt dat om méér. Ondanks het feit dat de Nederlandse taal niet de meest rijke taal ter wereld is, lukt het mij steeds beter om die bovengenoemde balans te vinden.

Deze website heb ik gemaakt om mijn schrijverijen, waarvan ik vond dat ze het daglicht konden verdragen, te delen met de wereld. Ik heb in mijn leven veel verschillende dingen gedaan, maar daarvoor verwijs ik u graag naar mijn curriculum vitae. Vanuit mijn oorsprong als musicus weet ik dat mensen het ook heerlijk vinden om achterover te leunen en te luisteren. Het is dan ook niet vreemd dat het fenomeen podcast zo’n vlucht heeft genomen. Ik heb er diversen gemaakt en onlangs mijn eerste gedeeld. Binnenkort neem ik een nieuwe op en ben steevast van plan hier nog meer mee te gaan doen.

​

Als ik niet schrijf wandel ik graag met de honden of kunt u mij vinden op mijn zeilboot. Eens in de zoveel tijd neem ik mijn toevlucht tot Parijs en flaneer ik door de stad, bezoek ik een museum of galerie en doe ik een goeie koffie op een Frans terrasje. Hier kom ik tot rust en doe ik inspiratie op voor mijn werk. In mijn prettige plekje in Haarlem geniet ik, samen met mijn zoon en de honden, van de huiselijke rust en van elkaar. 

 

Dit is zo'n beetje wie ik ben en wat mij beweegt. Ik kan steeds beter omgaan met de menselijke onzekerheden, heb de innerlijke rust daarvoor  inmiddels wel gevonden, maar saai zal het nooit worden.
 

 

Het leven van een mens is wat zijn gedachten ervan maken
(Marcus Aurelius 121-180)