Ondanks mijn licht misantropische inslag heb ik altijd een positieve levensinstelling gehad en biedt iedere dag voor mij weer nieuwe kansen. Ik heb veel om dankbaar voor te zijn en geniet van al het moois dat ik om me heen heb verzameld in de afgelopen drieënvijftig jaar. Toch ervaar ik dit jaar de donkere dagen voor kerst ook als echt donker. Als ik iets verder buiten mijn eigen cirkel kijk, zie ik hoe de mensen op drift zijn, onzeker en angstig. Ik zie hoe deze angst allerlei vormen van boosheid, haat en geweld veroorzaakt. Op zich niets nieuws in de geschiedenis van de mensheid, maar ik heb dit zelf nog nooit zo erg, zo bewust en van zo dichtbij moeten ervaren als nu. Het stemt mij niet vrolijk. De kersttijd is de tijd dat we weer even het gevoel van 'vrede op aarde' willen voelen. Ik weet niet of dat mij dit jaar gaat lukken.
Een kerst zonder boom is voor mij eigenlijk geen kerst. Inmiddels is het 16 december en zou de boom hier in huis normaal gesproken allang hebben gestaan. Het feit dat dit (nog) niet zo is en ik me ook eigenlijk afvraag waarom we er überhaupt één zouden optuigen, is voor mij een teken aan de wand. Ik merk dat ik, die toch echt wel van de winterse gezelligheid houdt, mezelf enorm moet overstretchen om de gang naar het tuincentrum te maken om er één te halen. Zelfs de playlist met christmas standards van onder meer Nat King Cole en Bing Crosby, die bij ons in huis in deze tijd altijd dagelijks als guilty pleassure door de speakers schalt, is nog nauwelijks hoorbaar geweest. Dat, terwijl muziek altijd mijn go to strategy is als ik even niet zo in mijn hum ben.
Afgelopen week had ik een zeer vermoeidende, vijfenhalf uur durende discussie met mijn beste vriend over het internet en social media. Hij ziet de nieuwe media als voornaamste bron van alle ellende in de wereld. Het is met name de online verspreiding van fake nieuws en de ongecontrolleerde haatzaaierij waar hij grote moeite mee heeft. Ik zie het probleem niet zozeer in het medium 'internet' zelf, maar in de mensen die al die ellende over de digitale schutting gooien, in combinatie met het beperkte denkvermogen van het gros van de mensheid om alles dat zij tot zich krijgt op een fatsoenlijke manier te duiden. Ik gebruik het internet om mijn kennis te verbreden en de social media om mijn kijk op de dingen te delen met de wereld om me heen. Ik gebruik het wereldwijde web echter voornamelijk om nieuwe muziek te leren kennen. Dit heeft mij in mijn leven al heel wat moois opgeleverd.
Misschien is muziek voor mij wel het allerbelangrijkste dat mij, als al het andere is weggevallen, hoop zal blijven bieden op een betere toekomst. Muziek biedt troost, het verbindt en het verrijkt de ziel. Ik ben dan ook zeer dankbaar voor het internet en alle algoritmes die me telkens weer toeleiden naar de mooiste muziek. Het fragment dat ik via de dochter van Oscar Peterson mocht ontvangen, gaf me weer een beetje het gevoel dat er nog genoeg is om voor te leven, elke dag op te staan en je bed op te maken. Ik denk zelfs dat ik straks maar even een kerstboom ga kopen.
De mooie tekst van Thomas Mann die zij meezond met het fragment wil ik u niet onthouden:
Dank voor jouw mooie overpeinsing met Oscar op de achtergrond 🙏🏻