top of page
Forum Posts
Mark Doorn
Dec 16, 2023
In Forum
Ondanks mijn licht misantropische inslag heb ik altijd een positieve levensinstelling gehad en biedt iedere dag voor mij weer nieuwe kansen. Ik heb veel om dankbaar voor te zijn en geniet van al het moois dat ik om me heen heb verzameld in de afgelopen drieënvijftig jaar. Toch ervaar ik dit jaar de donkere dagen voor kerst ook als echt donker. Als ik iets verder buiten mijn eigen cirkel kijk, zie ik hoe de mensen op drift zijn, onzeker en angstig. Ik zie hoe deze angst allerlei vormen van boosheid, haat en geweld veroorzaakt. Op zich niets nieuws in de geschiedenis van de mensheid, maar ik heb dit zelf nog nooit zo erg, zo bewust en van zo dichtbij moeten ervaren als nu. Het stemt mij niet vrolijk. De kersttijd is de tijd dat we weer even het gevoel van 'vrede op aarde' willen voelen. Ik weet niet of dat mij dit jaar gaat lukken.
Een kerst zonder boom is voor mij eigenlijk geen kerst. Inmiddels is het 16 december en zou de boom hier in huis normaal gesproken allang hebben gestaan. Het feit dat dit (nog) niet zo is en ik me ook eigenlijk afvraag waarom we er überhaupt één zouden optuigen, is voor mij een teken aan de wand. Ik merk dat ik, die toch echt wel van de winterse gezelligheid houdt, mezelf enorm moet overstretchen om de gang naar het tuincentrum te maken om er één te halen. Zelfs de playlist met christmas standards van onder meer Nat King Cole en Bing Crosby, die bij ons in huis in deze tijd altijd dagelijks als guilty pleassure door de speakers schalt, is nog nauwelijks hoorbaar geweest. Dat, terwijl muziek altijd mijn go to strategy is als ik even niet zo in mijn hum ben.
Afgelopen week had ik een zeer vermoeidende, vijfenhalf uur durende discussie met mijn beste vriend over het internet en social media. Hij ziet de nieuwe media als voornaamste bron van alle ellende in de wereld. Het is met name de online verspreiding van fake nieuws en de ongecontrolleerde haatzaaierij waar hij grote moeite mee heeft. Ik zie het probleem niet zozeer in het medium 'internet' zelf, maar in de mensen die al die ellende over de digitale schutting gooien, in combinatie met het beperkte denkvermogen van het gros van de mensheid om alles dat zij tot zich krijgt op een fatsoenlijke manier te duiden. Ik gebruik het internet om mijn kennis te verbreden en de social media om mijn kijk op de dingen te delen met de wereld om me heen. Ik gebruik het wereldwijde web echter voornamelijk om nieuwe muziek te leren kennen. Dit heeft mij in mijn leven al heel wat moois opgeleverd.
Misschien is muziek voor mij wel het allerbelangrijkste dat mij, als al het andere is weggevallen, hoop zal blijven bieden op een betere toekomst. Muziek biedt troost, het verbindt en het verrijkt de ziel. Ik ben dan ook zeer dankbaar voor het internet en alle algoritmes die me telkens weer toeleiden naar de mooiste muziek. Het fragment dat ik via de dochter van Oscar Peterson mocht ontvangen, gaf me weer een beetje het gevoel dat er nog genoeg is om voor te leven, elke dag op te staan en je bed op te maken. Ik denk zelfs dat ik straks maar even een kerstboom ga kopen.
De mooie tekst van Thomas Mann die zij meezond met het fragment wil ik u niet onthouden:
"War is only a cowardly escape from the problems of peace"
2
1
71
Mark Doorn
Nov 02, 2023
In Forum
Na zevenenhalf jaar kwam er een eind aan het leven op het Bloemendaalse landgoed waar we zulke bijzondere momenten hebben beleefd. Een leven waarbij we zesenhalf jaar ‘aan hebben gestaan’ en aanspreekpunt zijn geweest voor al die honderden mensen uit alle hoeken en gaten van de wereld die hier een veilig thuis vonden. Ze kwamen met niets anders dan wat ze konden dragen en met hun afschuwelijke verhalen. Ze gingen hopelijk met een gevoel van vertrouwen in de toekomst. Het zijn voor ons jaren geweest van besef hoe bevoorrecht we zijn dat onze wieg aan de makkelijke kant van de wereld stond en hoe verwend we zijn met alles dat we hebben. Het laatste jaar op Dennenheuvel werd ons gegund om even bij te tanken en na te denken over onze eigen toekomst. Die is nu begonnen. Â
We raakten niet alleen verknocht aan het leven in deze lommerrijke omgeving, maar we bouwden relaties op voor het leven en zullen ‘ons dorp’ ook blijven frequenteren. Ik blijf actief voor Galerie Bloemendaal, Hockeyclub Bloemendaal, Landgoed Dennenheuvel en zodra mijn lijf weer is hersteld van al het klussen en sjouwen, zal men mij ook weer zien op de tennisclub. Hemelsbreed zitten we maar een paar kilometer verderop, maar toch wel echt anders. Alsof the universe het beste met ons voor heeft, werd ons een écht huis gegund, met een voor- én achterdeur, met voldoende ruimte voor onze spulletjes en met direct uitzicht op een prachtig natuurgebied waar ik eindeloos kan wandelen met onze hondjes en Laurens de vliegtuigen richting Schiphol kan zien aanvliegen.
Een ouderwets verhuisbericht zal ik niet sturen. Mijn E-mailadres en telefoonnummer blijven hetzelfde, dus voor wie ons wil bezoeken, bel, app of mail en voel je welkom in ons Haarlemse huisje. Deze vijftiende verhuizing in mijn leven is voorlopig de laatste. Met deze verhuizing komt er ook een eind aan tien jaar tijdelijke woonvoorzieningen, een eind aan de onzekerheid en de onrust die dat met zich meebracht. De afgelopen weken hebben we heel hard gewerkt om het helemaal naar ons zin te maken. Er ligt nog een lijstje af te ronden klusjes, maar daar hebben we alle tijd voor. Mocht je nog een paar vrije uurtjes in het weekend hebben, schroom niet om je hulp aan te bieden. Ik heb een heerlijk groot gasfornuis gekocht waarop ik een heerlijke maaltijd voor je bereid!
Verhuizen blijft een serieus ‘life event’ en staat niet voor niets in de top drie van meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven. Ondanks alle verhuiservaring die ik heb opgedaan, vroeger met ons gezin, zelf en met het verhuizen van vrienden, verkijk je je toch iedere keer weer op de hoeveelheid werk dat het is. Zelfs ik, die toch aardig georganiseerd is, had moeite om alles goed te plannen, het overzicht te bewaren en rustig te blijven. Dankzij de hulp van mijn bijzondere vrienden, mijn broer en de ongelooflijke inzet van mijn lieve zoon, is het gelukt en begint het volgende hoofdstuk.
Eens te meer heb ik me beseft hoe belangrijk het is om vertrouwen te blijven houden in het leven. Het is de energie die je zelf de wereld instuurt die zal weerkaatsen en je zal brengen wat je zocht. Daarmee zeg ik niet dat het leven makkelijk is en dat je geen tegenslagen zult ervaren. Daarmee zeg ik dat je nooit moet opgeven, gewoon door moet blijven gaan en op je eigen intuïtie moet blijven varen. Of zoals de zeiler in mij zou zeggen: een zeilboot kan niet achteruit. Soms heb je de wind in de zeilen, soms heb je de wind tegen en moet je laveren, maar je kunt alleen maar vooruit, recht zo die gaat!
0
0
257
Mark Doorn
May 11, 2023
In Forum
Is er al niet genoeg gezegd over de Nederlandse inzending naar het Eurovisie Songfestival? Moet Ãk dan ook nog zout in de wonden strooien? Sorry...maar ik kan niet anders! Ooit werd mij als panellid in een forumdiscussie gevraagd of er nog wel voldoende ruimte was voor al dat jong talent op de Nederlandse podia. Het hele forum begon zijn mening te geven over het beleid van de podia, de bezuinigingen op kunst en cultuur en dus over het gebrek aan geld en subsidie en over de vergrijzing van het publiek. Ik, u kent mij inmiddels een beetje, wilde het toch weer even over een andere boeg gooien en stelde de vraag of we niet eens zouden moeten discussiëren over wat dat dan is, 'jong talent'. Mag je iedereen die jong is, zingt en/of een instrument bespeelt dan zomaar jong talent noemen? Zijn we nog wel een beetje kritisch? Er ontstond natuurlijk een mooie discussie waarbij zeker niet iedereen het met elkaar eens was. Naast alle concerten die ik zelf organiseer en vooral heb georganiseerd, ga ik regelmatig naar live muziek. Als mij één ding is gaan opvallen, is dat de 'staande ovatie' , inclusief het fluiten en "bravo!" roepen, een heel normale waardering is geworden na afloop van een concert....en dus van generlei toegevoegde waarde meer is. Ik vraag me dan ook werkelijk af wat je dan nu na het applaus en de staande ovatie nog wél kunt doen als je een concert echt heel goed vond???!!! Als je nÃet meedoet met zo'n staande ovatie, gewoon omdat je het voldoende vond om je appreciatie uit te spreken met een applaus, kijken mensen je enigszins verstoord aan. Alsof je daarmee gezegd hebt dat je het concert slecht vond. Ik doe dus tegenwoordig maar gewoon mee, al was het alleen al om die opgekropen, plakkerige onderbroek weer uit mijn bilnaad te trekken. Dan ons Eurovisie duo. Juffrouw Mia kan nog wel een beetje zingen, vooral als ze daarbij wordt ondersteund door professionele backing vocals. Die Dion, die er ook nog eens ontzettend onsmakelijk uitziet in zijn podium outfit - call me oldfashioned - heeft gewoon geen talent om te zingen. Verder dan het Lang Zullen Ze Leven op een verjaardag moet hij eigenlijk niet gaan. Zijn stem is broos, totaal ongeschoold en ook krijgt hij het niet voor elkaar om mij te vertellen waar dit liedje eigenlijk over gaat. Het is erg schadelijk voor hem dat er niemand in zijn omgeving is geweest die hem van het onzalige idee heeft afgebracht om deel te nemen aan dit songfestival. Mocht hij zich nog door gedegen studie en les gaan ontwikkelen, dan is zijn naam eigenlijk al verpest. Het grote vingerwijzen is nu begonnen. Wie gaan we hier nu verantwoordelijk voor houden?? De AVRO/TROS? Cornald en zijn clubje? Duncan Laurence of Ilse de Lange? Ze hebben natuurlijk allemaal hun aandeel gehad in dit debacle, maar uiteindelijk maak je als artiest ook zelf de keuze om op een podium te gaan staan....en wat voor podium! Misschien moet er volgend jaar in elk geval een selectiecommissie komen met mensen die iets van een muzikale achtergrond hebben. De enige die dat nu had, had zich uiteindelijk wijselijk teruggetrokken. Met weemoed denk ik terug aan die avonden dat wij als gezin de gegeven punten in het daartoe opgemaakte schema op de nietjespagina van de TV gids invulden en allemaal op een papiertje hadden geschreven wie wij dachten dat er zou winnen. Ik verlang terug naar Teach-In, ABBA, Johnny Logan en zelfs naar Lenny Kuhr, Nicole en Milk & Honey.
0
0
51
Mark Doorn
Mar 20, 2023
In Forum
Ik moest wel even lachen toen ik de verkiezingsuitslag zag en het feit dat zo’n beetje heel Nederland de boeren en de burgers heeft omarmd, behalve dat kleine verzamelingetje buitenlui in Zuid-Kennemerland. Ons beruchte, groene dorpje dat dapper weerstand blijft bieden aan alles dat de welverdiende rust dreigt te verstoren. Ik weet nu niet of ik me daar als dorpsgenoot zorgen om moet maken of dat ik er juist trots op moet zijn. Maar goed, los van een paar maneges en pensionstallen, waar de happy few zijn paarden laat grazen, kent ons dorp weinig tot geen boeren en dekt het woord ‘burger’ de lading niet van hoe we ons hier voelen. Maar even los van deze lokale folklore is de uitslag van de verkiezingen voor de Provinciale Staten wederom interessant te noemen. Je zou kunnen zeggen dat onze vrienden en vriendinnen van de BBB veel stemmen hebben gewonnen. De 'omdenker' in mij ziet vooral het failliet van de anderen. De VVD heeft wel iets geleden, maar als we eerlijk tegen elkaar zijn, zien we allemaal best dat er eigenlijk nog geen opvolger voor Mark Rutte rondloopt in Nederland. De rest, van wat we dan ooit de grote partijen noemden, moet zich wel een beetje zorgen gaan maken. De slimme move van GroenLinks en de PvdA heeft ze nog iets geholpen en geeft de salonsocialist een iets breder kader. D’66 zal écht op zoek moeten naar een intelligent én empathisch leider à la Van Mierlo en het CDA zou het nog kunnen proberen bij en met de andere christelijke clubjes. Marijnissen junior zou een stap opzij moeten doen voor Renske Leijten en de PVV zou er verstandig aan doen een iets mildere toon aan te slaan over het ‘vreemdelingen’ vraagstuk. De bestaande partijen zouden verder hun best moeten om de weggelopen eenlingen in de kamer weer binnen de gelederen te halen. De Partij voor de Dieren zou haar naam moeten wijzigen omdat ik denk dat ze een deel van het electoraat laat liggen. Volt is nog jong en onervaren, een beetje keurig, maar ik ben hoopvol gestemd voor hun toekomst. Over de problemen van tijdelijke aard als Baudet en Simons hoeven we het niet eens te hebben. Dan toch even over de boeren. Mijn eenvoudig werkend brein begrijpt niet waarom we niet gewoon eens gaan beginnen met het uitkopen van dÃe boeren die gewoon bereid zijn het veld te ruimen en zich te laten uitkopen. Dat schijnen er nogal wat te zijn. Dan kunnen we daar vast huizen gaan bouwen voor onze kinderen en kleinkinderen.
0
0
16
Mark Doorn
Feb 21, 2023
In Forum
Ik heb vandaag natuurlijk even serieus nagedacht of ik nu wel mijn kostbare tijd zou moeten aanwenden om dit stukje te schrijven. Maar, omdat dit soort stukjes zich eigenlijk grotendeels zelf schrijven - en ja, zonder gebruik te maken van allerlei artificial intelligence achtige apps - is het ook weer niet zo'n hele grote moeite. Ik zal niet de enige zijn geweest die dacht dat de hele wereld gek geworden was en zelf normaal was gebleven. Toch stond ik heel even met mijn Jet Boeke collectie bij de tuinhaard met een doosje lucifers en een fles spiritus. Gelukkig werd ik ineens overvallen door een gevoel van nostalgie en herinnerde mij alle mooie voorleesmomenten met mijn zoon. De boekjes staan inmiddels weer keurig in de kast, te wachten tot hij ze later zelf mag gaan voorlezen aan zijn eigen kinderen, of aan zijn dan inmiddels dementerende vader. Misschien ga ik eindelijk eens wat voordeel ondervinden van mijn overgewicht. Als de 'mens van kleur' zijn mattie wél 'nigga' mag noemen en de homoseksueel de term 'relnicht' nog mag gebruiken, mag ik mensen nog gewoon dik noemen. Ik hoop dat u begrijpt dat ik verder niet in zal gaan op de discussie die thans in onze samenleving wordt gevoerd. Er zijn inmiddels genoeg columnisten die over elkaar heen rollen om er van alles over te zeggen en allerlei vergelijkingen te trekken die, over het algemeen, kant nog wal raken. Wat mij het meest bezighoudt is hoe we nu toch die lieve Dikkie Dik gaan noemen. Veel verder dan Poesie Poes of Kattie Kat kwam mijn rijke fantasie nog niet. En dan Dik Trom. Ik begreep dat uitgeverij Kluitman inmiddels excuses heeft gemaakt aan alle ezels van Nederland. Dit, ter voorkoming van kamervragen van de Partij voor de Dieren. Sjors & Sjimmie stonden natuurlijk al een tijdje op hetzelfde lijstje als dat boek van Adolf H. en het is een kwestie van tijd voordat er talloze woorden zullen verdwijnen uit de Enorme Van Dale. Tot zover het belangrijke nieuws van vandaag. Verder was er nog een aantal onbeduidende zaken die mij op waren gevallen; President Poetin schort het nucleaire verdrag met de Verenigde Staten op, geeft het Westen de schuld van de oorlog in Oekraïne, is nog lang niet van plan de wapens neer te leggen en een boycot van het Westen schijnt hem niet te deren. Joe Biden hield een historische toespraak in Polen en verklaarde de Russen feitelijk tot vijand van de rest van de wereld. Toch zal ik vannacht rustig slapen, want er zijn heel veel 'kleine mensjes' met kleine hersentjes bezig om onze aanstootgevende kinderliteratuur te kuisen.
1
1
173
Mark Doorn
Feb 15, 2023
In Forum
Dat ik een gevoelige jongen ben, dat wisten jullie natuurlijk allemaal wel, maar als het op de tandarts aankomt, ben ik gewoon een regelrecht watje. Deze week was het weer zover. De controle had ik twee weken geleden al gehad. Dinsdag moest de boel worden voorbereid voor het plaatsen van een kroon. Al twee dagen voor deze martelgang kon ik er nauwelijks van slapen en kon ik aan weinig anders denken. Mijn, overigens zeer vriendelijke en begripvolle, tandarts had me beloofd dat ik niets zou voelen. Ik kreeg eerst een tijdelijke kroon en volgende week wordt de definitieve geplaatst. Die twee kleine gaatjes neemt hij dan ook meteen even mee. Alsof het niets is. Ondanks de verdoving lag ik stokstijf stil in die stoel en moest de assistente me er met enige regelmaat aan helpen herinneren dat ik wel moest blijven ademhalen. Ik kan gewoon heel slecht tegen dat gepoer in mijn bek en ook nadat die verdoving is uitgewerkt, zeurt het gewoon nog de rest van de dag door. Die napijn en het gevoel alsof de hele zaak flink is ontzet, trekt een behoorlijke wissel op mijn gemoed. Als ik mijn ouders, postuum, toch een verwijt moet maken, is het dat ze mij in mijn jeugd naar de schooltandarts lieten gaan. Voor mijn generatiegenoten beter bekend als de bekkenbeul. Ik kan me nog goed herinneren dat ik in de klas zat en die klotebus voor de school zag stoppen. Het klamme angstzweet brak me direct aan alle kanten uit. Het was nu een kwestie van tijd alvorens ik zou worden opgeroepen. Aangezien ik redelijk vooraan in het alfabet zat, duurde dat nooit lang. Van verdoven had die nazi tandarts nog nooit gehoord en die assistente gaf mij een blik van "O wee als je ook maar één kik geeft." Waar vonden ze dit soort mensen en wat had ik de pest aan mijn klasgenoten die niet hoefden. Hier is het natuurlijk begonnen met dit trauma. Ik hoop niet dat mijn verzekeraar meeleest, want voordat ik in Bloemendaal kwam wonen, was ik ruim zeven jaar niet meer bij de tandarts geweest. Had ik nu maar beter gepoetst en keurig ieder half jaar naar de controle en de mondhygiëniste gegaan, dan was mij nu een hoop ellende bespaard gebleven. Ik ben blij dat mijn zoon een grotere held is en zijn hand niet omdraait voor een tandartsconsult. Van mijn tandarts begreep ik dat ik echt niet de enige ben en er een causaal verband bestaat tussen de vroegere schooltandarts en de angst die velen hebben voor een gang naar de tandarts. We hebben samen een meerjarenplan gemaakt om de zaak weer een beetje te fatsoeneren, wat ik op zich al enorm dapper van mezelf vind. Ik laat me toch niet leiden door angst! Ook ik zal me best wel eens schuldig maken aan de stelling dat vroeger alles beter was. En, eerlijk is eerlijk...in sommige gevallen gaat die vlieger ook echt wel op, maar niet als het gaat om de tandarts. Inmiddels hebben ook de elektrische tandenborstels hun weg gevonden naar onze badkamer en is het nu alleen nog een kwestie van gedisciplineerd keurig tweemaal per dag goed poetsen. Er is een hoop verbeterd, maar de dag dat ik vrolijk fluitend naar de tandarts ga, ligt nog in een verre toekomst.
0
0
64
Mark Doorn
Feb 07, 2023
In Forum
Misschien ben ik de enige die dit de laatste tijd is opgevallen en is er iets serieus mis met mijn algoritmes. Omdat ik niet veel anders op Facebook doe dan mijn eigen stukjes posten en er dagelijks een beetje doorheen scrollen, heb ik toch heel sterk het vermoeden dat het niet aan mij ligt: iedereen is tegenwoordig coach. Life coach, business coach, anti-stress coach, motivatie coach, spiritual coach, relatiecoach, mindfulness coach, marketing coach, stembevrijdingscoach en natuurlijk de coach coacher, al dan niet embodied of holistisch. Er wordt zóveel gecoacht in Nederland en natuurlijk in resorts op subtropische eilanden, dat ik sterk het vermoeden heb dat daar een aardig verdienmodelletje aan hangt. Omdat ik mijn algoritmes niet teveel in de war wil brengen, heb ik echter geen diepgaand online onderzoek gedaan naar de prijsstellingen van de verschillende aanbieders. Wat me wel opvalt, is dat veel van deze coaches zijn gaan coachen nadat zij zelf helemaal waren vastgelopen in hun eigen leven, in hun werk of relaties. Inmiddels hebben ze het spreekwoordelijke licht gezien en zijn zij vanuit deze ervaring anderen gaan helpen. Hoe nobel! Wil het internet mij een boodschap brengen en is het van mening dat ik ook een coach nodig heb? U kunt zich wellicht voorstellen dat dit de vraag is die mij nu de hele dag bezighoudt. Ook ik ben maar een mens en ben natuurlijk enorm aan het twijfelen geslagen aan mezelf. Op welk gebied zou ik nu nog eens een coach kunnen gebruiken? Oké, ik ben een paar kilo te zwaar, nog altijd single, heb geen succesvolle onderneming, zou best mijn golfhandicap nog wat kunnen verbeteren, ben niet stressbestendig, maar voor de rest worstel ik mezelf best aardig door het leven heen. Een ander idee zou kunnen zijn dat het een aansporing is om zélf coach te worden. Ook daar heb ik natuurlijk over nagedacht, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik de betweter in mezelf liever op een andere manier inzet om de mensheid te redden. Naast het werk dat ik gedaan heb ik in de politiek, hoop ik dat mijn geschreven stukjes een beetje aanzetten tot nadenken. Ik ben natuurlijk nog dat zelfhulpboek aan het schrijven dat alle andere zelfhulpboeken overbodig moet maken en de mensen een beetje uit de war moet halen. Ik heb mezelf nog geen deadline gesteld, dus pin me niet vast op een releasedatum. Ondertussen blijf ik me wel zorgen maken, want als we uitgaan van de economische principes van Keynes schept elk aanbod zijn eigen vraag en zit straks de hele wereld bij de coach. Gelukkig is er tegenwoordig een coach keurmerk. Het keurmerk geeft aan dat de coach aan vastgestelde eisen voldoet. En daar wordt het zorgelijk. De coach heeft een relevante opleiding gedaan (bij de coach coacher), heeft voldoende ervaringsuren opgedaan én voldoende positieve beoordelingen ontvangen. Het keurmerk geeft, zoals het zelf aangeeft, slechts een indicatie voor de kwaliteit. Daarnaast geeft het keurmerk aan dat een coach zich openstelt voor feedback en dat de coach vertrouwen heeft in zijn/haar eigen kunnen. Dat laatste is natuurlijk de allerbelangrijkste indicatie, want stel je voor dat de coach dat vertrouwen niet zou hebben.... Ik blijf nog maar even een tijdje vertrouwen op mijn eigen gezonde verstand en op de wijze blikken van mijn hond.
0
0
61
Mark Doorn
Jan 31, 2023
In Forum
Afgelopen week kon ik er even zijn voor een goede vriend die het slachtoffer was geworden van bankpasfraude. Hoewel je denkt dat dit jou nooit zal overkomen, heb ik nu eens van dichtbij meegemaakt hoe ongelooflijk geraffineerd deze lieden te werk gaan. Ineens vind je jezelf terug op een politiebureau om aangifte te doen en erachter te komen dat deze praktijken aan de orde van de dag zijn. Los van het kwijtraken van je geld, wat vervelend genoeg is, is het vooral het feit dat je het jezelf zo ontzettend kwalijk neemt dat je er in bent getrapt, dat deze ervaring zoveel impact heeft op je leven.
Mijn gedachten gaan dan weer met me aan de haal en kunnen mij niet van het idee afbrengen dat er toch eigenlijk helemaal niemand is die in zo’n wereld wil leven. Wat moet er met een mens gebeuren om zo op het slechte pad te geraken. Waarom lees ik constant berichten in de krant over inbraken, overvallen, steekpartijen, schietincidenten. De daders worden ook steeds jonger. Wat is toch zo mis met de wereld?
Gewoon nog even los van oorlogen, onderdrukking en alle misdaden tegen de menselijkheid die ik ook nooit heb kunnen begrijpen, vind ik het ongelooflijk dat we zelfs in onze directe leefomgeving onze veiligheid en onze spullen niet meer zeker zijn. Hoe fijn zou het zijn als je nooit meer je fiets op slot hoeft te zetten, dat mensen het gewoon niet in hun hoofd halen om aan de spullen van een ander te zitten. Hoe normaal zou het moeten zijn dat mensen gewoon eerlijk zijn. Zou het deze lui dan écht geen beter gevoel geven om op te staan voor iemand in tram, in plaats van zijn portemonnee te rollen?
Ooit was ik op IJsland en begreep dat de politie daar onbewapend zijn werk kan doen en er, los van wat openbare dronkenschap – want drinken kunnen ze daar – weinig gebeurt. In 2013 heeft een speciale unit van de politie voor het eerst in de IJslandse geschiedenis een gewapende man moeten neerschieten. Verder houdt de politie zich bezig met vrolijke zaken als het maken van selfies en helpen ze mensen met het plakken van een lekke band. IJsland is het veiligste land ter wereld. Het kan dus wel!
Wat minstens zo erg is, is als je zelf beticht wordt van zaken waar je part nog deel aan hebt gehad, maar waarvan anderen overtuigd zijn dat je iets verkeerd hebt gedaan. Je wordt onmiddellijk in het beschuldigdenbankje geplaatst en de verdediging in gemanoeuvreerd. En hoewel de mensen die jou goed kennen je op je woord zullen geloven, zijn er toch ook altijd mensen die het ‘waar rook is, is vuur denken’ niet kunnen loslaten. Mijn gevoel voor rechtvaardigheid speelt dan direct op, maar steeds beter lukt het mij om dingen van me af te laten glijden.
Gelukkig heb ik mijn laptop en kan ik stukjes schrijven over al die zaken die mij zo verwonderen in de wereld. Ik blijf, noem mij naïef, toch de hoop koesteren dat er een moment komt dat iedereen weer eens gewoon een beetje normaal gaat doen en helder gaat nadenken over waar we met zijn allen in godsnaam mee bezig zijn.
1
1
54
Mark Doorn
Jan 18, 2023
In Forum
Wie mijn stukjes een beetje volgt, weet dat ik wars ben van stress en er alles aan doe om stress uit te bannen uit mijn leven. Dit jaar begon voor mij toch een beetje onrustig. De meeste stress in ons leven wordt natuurlijk door anderen veroorzaakt. Ditmaal was het the universe, het leven of misschien wel gewoon ik zelf en mijn onmogelijk brein dat zorgde voor de nodige keuzestress. Omdat ik toch meestal wel ongeveer hetzelfde aan heb, hetzelfde eet, naar dezelfde restaurants ga en dezelfde dingen doe, heb ik over het algemeen geen last van keuzestress. Of er nu 45 of 55 gram vers fruit in mijn jam zit, het zal me een zorg zijn. Ik ken de menukaart van de plekken waar ik graag kom uit mijn hoofd en donkerbruine suède Chelsea boots zitten gewoon het lekkerst. Het ging nu echt om wat grotere dilemma's waar ik voor kwam te staan. Ik dacht dat ik, na het afronden van een groot en langlopend project, de keuze had gemaakt om even een periode van rust in te bouwen. Boeken lezen, wandelen met de honden, leuke dingen doen met mijn zoon en met vrienden, gewoon eens even helemaal niets doen en vooral de focus leggen op het schrijven. Ik vond eigenlijk dat ik dat na een kleine zeven intensieve jaren wel even verdiend had. Afgelopen week kwam er, voor de tweede maal al dit jaar, een mooie kans voorbij. Een kans waarvan veel mensen zouden zeggen dat me dit ook de nodige rust zou geven. Gek genoeg sliep ik er onrustig van, werd ik chagrijnig en leidde het mij weer hopeloos af van de dingen waar ik zo lekker mee bezig was. Het was ook weer zo'n moment dat ik even mijn moeder miste. Al was het maar om haar goede raad in de wind te slaan. Gelukkig heb ik nog een aantal andere mensen in mijn leven die tijd en ruimte hadden om mijn gezeur aan te horen. Inmiddels is de rust weergekeerd, ben ik back on track en geeft het mij ook direct weer de inspiratie om er wat over te schrijven. Waarom laten we ons toch zo vaak afleiden van alles dat we óók zouden kunnen gaan doen. Ik ben wel eens jaloers op mensen die gewoon al jaren doen wat ze doen en daar diep tevreden over zijn. Ben ik dan zo'n ontevreden mens? Eigenlijk helemaal niet, maar ik vraag me soms wel eens af of er ooit een moment komt in mijn leven dat ik écht rust ga ervaren. Tegelijkertijd sluipt er daarbij een soort angst in om een saai leven te krijgen, maar het zou goed kunnen dat ik daar een heel verkeerd beeld van heb. Wat is het toch fijn om een aantal goede vrienden in mijn leven te hebben die de kans nihil achten dat mijn leven ooit saai zal worden. En door....
1
0
59
Mark Doorn
Jan 10, 2023
In Forum
Het nieuwe jaar is inmiddels alweer een week oud. Een mooie gelegenheid om iedereen het allerbeste te wensen voor 2023! Ik kijk eigenlijk liever vooruit, maar ik neem toch even de gelegenheid te baat om kort terug te blikken. Het was het jaar waarin we ons normale leven weer konden oppakken na de coronacrisis, maar de wereld niet veel later werd opgeschrikt door de Russische inval in Oekraïne. Een onbegrijpelijke en verschrikkelijke oorlog waarvan het eind nog lang niet in zicht lijkt te zijn. Met dankbaarheid kijk ik terug op de gelegenheid die wij hadden om enkele van de vele Oekraïense vluchtelingen een dak boven hun hoofd te kunnen bieden en hen, samen met alle vrijwilligers, een tijdelijk thuis te geven. Het heeft mij veel nieuwe vrienden voor het leven opgeleverd. Inmiddels wonen zij elders en ik hoop dat ze over niet al te lange tijd huiswaarts kunnen keren en zich weer kunnen voegen bij hun echtgenoten, familie en vrienden. Ik moest afscheid nemen van mijn goede vriend Paul, die plotseling overleed. Ik denk met veel genoegen terug aan alle politieke en niet-politieke gesprekken die wij voerden en ben hem veel dank verschuldigd voor alles dat hij heeft gedaan voor mijn zoon en mij. Samen met zijn lieve Floor hoop ik nog vele mooie exposities te kunnen helpen organiseren. Helaas niet meer in de Pop-up Galerie in de oude Bloemendaalse Blokker, maar we vinden wel plekjes. Afscheid nam ik ook van de Gemeenteraad van Bloemendaal, na vier intensieve jaren. Een tweede termijn zat er helaas niet in, maar als ik het nieuws zo volg moet ik dat 'helaas' misschien wel wat nuanceren. Ik heb mijn best gedaan en hoop dat de nieuwe raad de ingeslagen weg van meer bestuurlijke rust zal vervolgen. In december kwam er een eind aan een lange en betekenisvolle periode van zesenhalf jaar vluchtelingenopvang op Landgoed Dennenheuvel. Een periode vol met nieuwe ontmoetingen en ook weer van afscheid nemen. Een periode vol verhalen, vol verdriet, maar ook met kleine momenten van geluk en van hoop. Misschien vind ik ooit de rust en tijd om ze allemaal op te schrijven. Het heeft mij veel gebracht en ook mijn opgroeiende zoon een completer beeld gegeven van de wereld waarin wij leven. Na zesenhalf jaar dag in, dag uit 'aan' te hebben gestaan en beschikbaar te zijn geweest, is er nu een tijd aangebroken om het allemaal eens rustig te verwerken en even bij te komen. Het was ook mijn eerste jaar als wees. Mijn vader is helaas al tien jaar dood, maar eind 2021 verloor ik ook mijn moeder. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik haar nog ruim een jaar hier in huis heb kunnen nemen en voor haar heb kunnen zorgen. Het laatste halfjaar verzorgingshuis had ik haar liever bespaard, maar ook daar had ze het uiteindelijk goed. Je weet dat het moment in je leven een keer komt, je bent er op voorbereid en leeft natuurlijk al een half leven je eigen leven. Toch valt er een soort bodem onder je voeten weg en sta je er ineens écht alleen voor, al was het maar gevoelsmatig. Nog regelmatig heb ik de neiging om haar even te bellen, even te klagen en te jammeren om vervolgens van haar te horen dat het allemaal wel weer goedkomt. Ik hoor mijn ouders praten als ik zeg dat de gelukkigste periode uit mijn jeugd toch in Beuningen (bij Nijmegen) is geweest. Ik deed daar de lagere school en het begin van mijn middelbare schooltijd. Precies de tijd waarin mijn zoon nu zit. We gingen windsurfen met een groep vrienden bij de Groene Heuvels in Wijchen en vele uren bracht ik door op de plaatselijke tennisclub. Als ik thuiskwam uit school, smeet ik mijn tas in de hoek, kleedde me om en pakte de fiets naar de club. Mijn moeder was daar meestal ook te vinden en samen met mijn vader draaide ze regelmatig bardienst, als hij niet zat te drummen in tennisbandje "The Rackets". Het waren deze warme herinneringen die mij het afgelopen jaar deed besluiten lid te worden van tennisvereniging WOC in Overveen. Ik kon de wachtlijst omzeilen als ik bereid was me actief in te zetten voor de club. Wie mij kent weet dat je dit niet twee keer tegen mij hoeft te zeggen. Het tennissen was ik na 20 jaar nog niet verleerd, maar het lichaam moest wel weer even op gang komen. Inmiddels is de tennisarm alweer over en heb ik met pijn in het hart geaccepteerd dat ik geen 30 meer ben en het beter een tandje lager dan toen kan doen. Binnen no-time heb ik heel veel leuke mensen leren kennen op de club en heeft ook zoonlief het tennissen ontdekt. Als laatste namen we afscheid van ons appartement op Dennenheuvel waar we het de afgelopen jaren zo goed hebben gehad. In afwachting van een permanente woning mogen we het nog even uitzingen in één van de appartementen aan de bosrand van het landgoed. Een heerlijk plekje waar we 's morgens gewekt worden door de herten in onze voortuin die het vogelhuisje leegeten. Een mini verhuizing, maar toch één waarbij je al je spullen weer even door je handen laat gaan. Het is toch altijd weer schrikken wat een mens in zo'n korte tijd bij elkaar weet te sprokkelen. Niet alles heeft het gehaald tot aan het nieuwe appartement. Het begin van het grote 'ontspullen'. Ik heb dit jaar de rustigste kerst ooit gehad en heb heerlijk genoten van eenvoudig doch voedzame maaltijden met mijn zoon en onze lieve hondjes. Ook geen gekkigheid met Oud & Nieuw, maar gewoon rustig het nieuwe jaar in kabbelen. Ik moest wel even opstarten en dat ging dit jaar niet helemaal vanzelf. Ik had nog even iets met mezelf uit te zoeken, maar inmiddels ben ik het tóch weer met mezelf eens geworden. De eerste nieuwe schrijfopdrachten druppelen binnen, ik heb mezelf voorgenomen wekelijkse reflecties te geven op dé en op mijn wereld via dit Blog, ga beginnen aan het volgende hoofdstuk van mijn boek en produceer binnenkort mijn eerste podcast. Verder zien we het wel. Tot volgende week!
1
0
73
Mark Doorn
Jul 10, 2022
In Forum
Na het geweldige optreden van gisteravond in Biz'Art besloot ik vanmorgen maar even zo min mogelijk te doen. Na mijn zondagochtend ontbijt heb ik de fiets genomen, mijn tas met mijn chromebook en een goed boek en downhill richting Parc Monteau in het achtste arrondissement gereden. Een plek ook weer buiten de scope van de gemiddelde toerist. Het was prachtig weer, strak blauwe lucht en nog heerlijk rustig. Ik zocht een plek, enigszins in de schaduw en ben lekker gaan lezen. Binnen een uur wemelde het in het park van de hardlopers, mensen die hun hondje uitlieten, her en der wat yoga clubjes, mensen die echt even in de zon kwamen liggen….en ik. Ik kreeg het boek vorige week, tijdens de borrel ter viering van de laatste editie van onze eigen Bloemendaalse glossy B. Ik was uitgenodigd een gastcolumn te schrijven over de opvang van onze Oekraïense gasten op Dennenheuvel. Het boek dat ik kreeg is een logboek van een avontuurlijke zeiltocht rond de wereld, maar vooral het persoonlijke verhaal van schrijfster Femke Lobach. Ik maakte me wat zorgen omdat ik tegenwoordig nogal snel in slaap val als ik lees. Dat stoort me in hoge mate want ik krijg geen boek meer uit. Toch was ik direct gegrepen door het boek. Ik weet hoe je jezelf kunt tegenkomen tijdens het zeilen. Ik kom uit een nest van zeilers, althans van mijn vaders kant en heb in mijn jeugd weinig anders gedaan dan muziek maken, tennissen en zeilen. Ook in mijn latere leven heb ik veel gezeild met mijn vader en nadat ik zijn boot had geërfd, heel veel alleen. Eén van de redenen dat ik juist dit boek heb meegenomen naar Parijs was omdat ik zelf ooit begonnen was aan een boek over een zeilreis. Onder de werktitel "Bij IJmuiden Linksaf" was ik begonnen te verhalen over een fictieve zeilreis rond de wereld. Het zeilen is voor mij equivalent aan het leven zelf. Tijdens het zeilen maak je alles mee dat je ook in het echte leven tegenkomt. Soms gaat het je voor de wind en soms moet je laverend de dagen door. Je loopt af en toe wat averij op en als het windstil is, is het wel heerlijk rustig, maar kom je weinig vooruit. Ik ben nog wel eens vastgelopen met mijn boot toen ik eigenwijs was. Echt aan lager wal ben ik nooit geraakt. Ik gooide altijd net op tijd het roer om en zette alle zeilen bij. Goed, zo kan ik nog wel even doorgaan. Het zou dus eigenlijk een boek worden over het leven, mijn leven. Omdat ik niet goed wist wie daar nu op zit te wachten, ben ik ooit gestopt met het schrijven aan dit boek. Ik wilde vandaag zelf nog wat schrijven en zocht een rustig internetcafé in de buurt waar ik ongestoord kon werken. Ik heb weer even heerlijk gewerkt aan mijn 'Opus Magnus' zoals ik dat zelf, in alle bescheidenheid, ben gaan noemen. Ik vind verhalen schrijven het allerleukst, maar ik merkte dat ik ook iets na wil laten aan de wereld. Mijn boodschap, mijn zorgen om de mensheid en zijn toekomst. Het wordt beslist geen zweverig zelfhulpboek, maakt u zich geen zorgen. Het zijn wel mijn serieuze zorgen, gepresenteerd met een luchtig sausje om het allemaal een beetje vrolijk te houden. Een boek dat moet aanzetten tot nadenken, omdenken en vooral vrijdenken. Of het boek ooit uitgegeven gaat worden, vind ik op dit moment volstrekt irrelevant. Ik wil het vooral schrijven. Al was het maar om mezelf ervan te overtuigen dat ik niet gek ben. Naarmate ik ouder word, ga ik daar natuurlijk steeds vaker aan twijfelen. Toen ik aan het einde van de middag thuis kwam, na mijn allerlaatste beklimming voor deze trip, heb ik nog even de Wimbledon heren enkel finale gekeken met een zeer goed spelende Kyrgios, die om de één of andere volstrekt onduidelijke reden voornamelijk heel erg boos was. Uiteindelijk legde hij het af tegen Djokovic in vier sets. Ik ga slapen….à demain!
1
0
82
Mark Doorn
Jul 09, 2022
In Forum
Een bezoek aan Parijs is voor mij altijd een combinatie van nieuwe ontdekkingen en het ophalen van oude herinneringen. Gisteren op de fiets naar Bois de Boulogne en heerlijk geluncht in Le Chalet des Iles. Een geweldige plek midden in het meer, te bereiken met een haast onvindbare pont. Een plek die ik graag deel in deze kleine kring, maar zeker niet aan de grote klok wil hangen. Zó fijn als er nog wat plekjes zijn waar je echte Parijzenaren ontmoet en die (nog) niet onder de voet gelopen zijn door het massatoerisme. Na een heuse bergetappe om terug te komen op de Rue Bachelet had ik mezelf eigenlijk voorgenomen een rustig avondje thuis te blijven. Een kleine blik op de Parijse concertagenda deed mij besluiten toch nog even de fiets te pakken naar de 360 Paris Music Factory voor een optreden van jazzviolist Mario Forte. De volgende geweldige ontdekking! Zowel de plek als de musici. Binnen vijf minuten bleken we een gezamenlijke bekende te hebben. Forte nam onlangs een Cd op met avant-garde cellist Ernst Reijseger, die weer ooit bij mij speelde met onder meer Boi Akih. Wat is de wereld tot heerlijk klein. Meer live muziek vandaag in Jardin du Luxembourg, in de muziektent waar ik zo vaak zelf speelde met mijn Catalaanse bandje. Een jeugdorkest speelde een Haydn symfonie. Het nummer moet ik u schuldig blijven... het zijn er teveel en ik ben geen musicoloog. Ik kwam eigenlijk voor een eenvoudig kopje koffie op het terras van Madame. Toch eerst maar even van de muziek genoten en aansluitend geluncht op de plek waar ik zo vaak kwam en nog altijd graag kom. Het zeilbootje met NL in het zeil en de Nederlandse vlag in top - waarmee Laurens acht jaar geleden tijdens zijn eerste Parijs tripje speelde - maakt nog steeds deel uit van de bootjesvloot in de vijver. Op de bekende groene stoeltjes zitten nog altijd verliefde stelletjes, studenten met een goed boek, oudere echtparen zichtbaar genietend van het mooie weer, er wordt hardgelopen....kortom, de tijd staat hier nog gewoon heerlijk stil. Vanavond ga ik naar een volgende nieuwe plek aan het, ook nog niet door iedereen ontdekte, Canal Saint-Martin. Voor het eerst in mijn leven ga ik aanhaken bij een Parijse Meet-Up groep van muziekliefhebbers. De Biz'Art Club staat bekend als dé feestlocatie van het 10e en soulplek bij uitstek. Op het programma Sophonie. Sophonie heeft een achtergrond in de gospelmuziek en dat in combinatie met dans. Vanavond met het koor van de Sankofa Unit....ik ben heel benieuwd. Was het maar iedere dag Parijs...
1
0
50
Mark Doorn
Jul 09, 2022
In Forum
Ik word de laatste tijd heel vroeg wakker. Ergens zit me dat dwars, want ik wil wel weer eens een volle nacht slapen. Anderzijds zijn die vroege ochtenden zo heerlijk rustig, net als de late avonden, waar ik ook zo van houd. Al met al doe ik het met steeds minder slaap, hoewel ik nog wel eens een hazenslaapje doe aan het eind van de middag of zo 's avonds na het eten. Ik geef er maar gewoon aan toe. Mijn lichaam zal het wel weten. Misschien is het omdat ik steeds meer behoefte heb aan die rustige momenten. Als ik schrijf aan dit stuk is het half acht en ben ik al twee uur wakker. Ik ga er zo maar uit en eens voelen waar ik vandaag zin in heb. Gisteren was een mooie dag. Ook die dag begon rond 05.30. Ik begin mijn dagen wel rustig. Ik ben al een tijd geleden opgehouden me te haasten. Nadat ik heel rustig was opgestaan en me klaar had gemaakt voor de dag, ben ik naar de Sacre Coeur gelopen, hier een paar honderd meter vandaan. Vanaf de berg heb je toch wel het allermooiste uitzicht over de stad, zonder dat je er tweeënhalf uur voor in de rij hoeft te staan. Zo in alle vroegte waren waren er ook nog nauwelijks toeristen of Afrikaanse Eiffeltorenverkopers. Los van enkele fanatieke hardlopers kon ik zo even heerlijk rustig nadenken over mijn missie, zittend op de grote trap. Ga ik nu eerst eens een fiets huren om te zien of dat bevalt, of ga ik er nu meteen één aanschaffen? Ik had al wat voorwerk gedaan in Nederland en had een club gevonden in mijn oude buurtje, om de hoek bij Jardin des Plantes. Een fietswinkel, nota bene met een Nederlandse eigenaar, die zowel fietsen verhuurt, als nieuwe en gebruikte fietsen verkoopt. Ik besloot naar beneden de stad in te wandelen en aldaar een definitieve beslissing te nemen. Onderweg kon ik de verleiding niet weerstaan om voor een allerlaatste keer de elektrische step te nemen. Bij een vorige trip had Laurens me hiertoe verleid en zijn we samen de hele stad rond gecrost. Wat hebben wij een lol gehad én veel van de stad gezien. Dit is uiteindelijk ook de aanleiding geweest om eigen vervoer te regelen voor mijn tripjes naar Parijs. Ik wandel veel en graag, maar dan is de stad toch wel héél groot. Vroeger was fietsen in de stad geen optie, maar Parijs is echt een fietsstad geworden en het lijkt ook wel of de lucht schoner is...maar misschien verbeeld ik mij dat wel in mijn voortdurende neigingen tot ophemelen van deze stad. De fiets was gekocht en nadat men hem nog even helemaal had nagekeken, ben ik op pad gegaan. Mijn eerste bezoek aan Parijs was in 1993, zo'n 30 jaar geleden. Een goede vriendin had me uitgenodigd om in vier dagen tijd de stad te leren kennen. Zij woonde met haar partner in een buitenwijk en wilde me de niet-toeristische plekjes van Parijs laten zien: de stad door de ogen van de Parijzenaar. Daarmee is de onvoorwaardelijke liefde voor deze stad eigenlijk begonnen. We hebben vier dagen gelopen en de metro grotendeels vermeden, toentertijd de beste manier om de stad goed te leren kennen. Met de metro en de bus kom je overal sneller, de elektrische step is een leuk alternatief, hoewel de harde wieltjes niet overal even comfortabel zijn. Wandelen is fijn, maar beperkt je in je bewegingssnelheid. De fiets is perfect! De eigen fiets is voor mij ook een volgende stap in mezelf nog meer (parttime) Parisien te kunnen voelen. Nu die fiets er is, komt die pied-à -terre er ook ooit wel!
0
0
65
Mark Doorn
Jul 07, 2022
In Forum
Het was weer tijd voor een korte vlucht naar Parijs. Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik nog onderweg, zeer comfortabel in de Thalys. Over iets meer dan een halfuur kom ik aan op Gare du Nord en pak ik de metro naar mijn onderkomen voor de komende dagen. Ditmaal heb ik gekozen voor de Montmartre. Ik ben natuurlijk vaak genoeg in de buurt geweest, maar echt leren kennen door er heel even te 'wonen' heb ik de buurt nog niet. Als ik toch, later als ik groot ben, ga wonen in Parijs moet ik wel een beetje weten welk deel van de stad mijn voorkeur heeft. Tot nu toe zijn er nog weinig buurten waar ik eerder verbleef waar ik niet zou kunnen wonen. Ik wil ook een idee hebben hoe makkelijk ik me in de stad kan verplaatsen om mijn favoriete café, restaurant, galerie, jazzclub of park te bereiken en last but not least....hoe hondvriendelijk is een buurt! Eén van de missies van deze trip is het kopen van een fiets en het vinden van een jaarstalling, zodat ik voortaan niet meer afhankelijk ben van het OV of een elektrische step. Ik heb Parijs de laatste tien jaar zien veranderen in een echte fietsstad. Het is ook echt de allerleukste manier om je te verplaatsen in de stad. Los van een concert op zaterdagavond in Biz'Art aan het mooie Canal Saint Martin heb ik helemaal niets gepland. Ik ga ookzoveel mogelijk niets doen en gewoon 'zijn'. De boog stond de afgelopen maanden wat strak. Er moest heel veel in hele korte tijd. Nu is het tijd om de teugels te laten vieren en even om me heen te kijken, en waar kan dat nu beter dan in mijn Parijs? Waarschijnlijk ga ik ook nog wel wat eten bij Chez Papa, mijn favoriete jazzclub in Rue Saint-Benoit, om de hoek bij de oudste kerk van de stad, de Église Saint-Germain-des-Près. Het was al weer even geleden dat ik daar was. Ik heb er weer zin in. Ik neem u de komende dagen mee door het Parijs, zoals ik er zo graag van geniet....
1
1
58
Mark Doorn
Jun 19, 2022
In Forum
Inmiddels ben ik nu ruim dertien jaar vader, maar heb ik - net als veel andere gescheiden vaders - mijn zoon veel moeten missen. Sinds hij permanent bij mij woont is het iedere vaderdag.
Mijn eigen vader leeft niet meer en kan ik al negen jaar niet meer bij hem langs om hem een nieuw paar geitenwollen sokken en de nieuwste Lucky Luke te geven. Bij gebrek aan een grootvader, schoonvader, stiefvader, godfather, biechtvader, peetvader, pleegvader of wat voor vader dan ook, ga ik maar een nieuwe invulling geven aan deze dag. In een tijd waarin zelfliefde hoogtij viert, gaat vader vandaag maar eens even helemaal doen waarin hij zelf zin heeft. Natuurlijk was mijn eerste gedachte een heerlijk uitgebreid ontbijt, inclusief vers geperste jus d'orange, een warme croissant, een zachtgekookt eitje, een kopje thee, verse aardbeien en druiven....geheel verzorgd door mijn lieve zoon, nadat hij al een rondje had gedaan met de hondjes, en ze eten had gegeven, met op de achtergrond fijne Vaderdagmuziek van mijn favoriete Spotify playlist. Maar ja, met een dertienjarige puber die gisteravond net iets te laat naar bed ging, waren de verwachtingen zeer laag gespannen. Nu schakel ik vrij makkelijk, word ik toch altijd vroeg wakker en heb ik even heerlijk genoten van een fijne wandeling, hier in het bos met mijn twee lieve hondjes. De hele omgeving lag kennelijk nog op één oor, want los van de vogeltjes, was het helemaal stil....heerlijk stil. Bij terugkomst was zoon nog altijd in dromenland en kon ik even rustig ontbijten, de hondjes verzorgen en de schone was in de droger doen. Tijdens een nieuwe poging die Bach prelude foutloos door te komen, ontwaakte het jong met de vraag of ik daarmee wilde ophouden. Dat leverde mij natuurlijk meteen de eerste foute noten op en kon ik weer van voren af aan beginnen. Dit alles leidde direct naar de vraag waar ik dan vandaag écht even zin in zou hebben. Toen ik laatst iemand vertelde dat ik eigenlijk pas écht serieus ben gaan schrijven direct na mijn echtscheiding eind 2013, moest ik even terugdenken aan die tijd. Ik schreef een blog met al mijn gedachten en gevoelens....haast therapeutisch. Toen die rugzak enigszins leeg was, heb ik het blog weer verwijderd, maar ben wel blijven schrijven. Inmiddels heb ik aardig wat schrijfsels op mijn naam en word ik nog iedere dag erg blij van het schrijven van verhalen, gedachtenspinsels, ervaringen, kan ik mijn ongeloof en mijn occasional boosheid erin kwijt en lukt het mij steeds beter het hoofd geordend te houden en vrij voor nieuwe ervaringen. Deze Vaderdag heb ik derhalve ingeruimd voor het schrijven. Omdat ik niet iedere dag boos ben, maar wel veel meemaak, lijkt een dagboek / logboek / blog - geef het beestje maar een naam - de meest geëigende vorm. Ik kan niet beloven dat het mij iedere dag lukt om een korte samenvatting van mijn belevenissen te geven, maar ik zal u vaker dan u al gewend was lastigvallen met mijn ervaringen. Ik nodig u van harte uit om ze te lezen en, mocht u daaraan behoefte hebben, te reageren. Ik houd mezelf daarbij wel het recht voor om allerlei nare reacties te verwijderen; het moet allemaal wel een beetje leuk en gezellig blijven. Ik wens vandaag alle vaders in de wereld een mooi dag toe. Ik ervaar het nog altijd als een groot voorrecht vader te mogen zijn en geniet daar iedere dag van...ook zonder geitenwollen sokken!
0
0
67
Mark Doorn
Admin
More actions
bottom of page