Inmiddels ben ik nu ruim dertien jaar vader, maar heb ik - net als veel andere gescheiden vaders - mijn zoon veel moeten missen. Sinds hij permanent bij mij woont is het iedere vaderdag. Mijn eigen vader leeft niet meer en kan ik al negen jaar niet meer bij hem langs om hem een nieuw paar geitenwollen sokken en de nieuwste Lucky Luke te geven. Bij gebrek aan een grootvader, schoonvader, stiefvader, godfather, biechtvader, peetvader, pleegvader of wat voor vader dan ook, ga ik maar een nieuwe invulling geven aan deze dag. In een tijd waarin zelfliefde hoogtij viert, gaat vader vandaag maar eens even helemaal doen waarin hij zelf zin heeft. Natuurlijk was mijn eerste gedachte een heerlijk uitgebreid ontbijt, inclusief vers geperste jus d'orange, een warme croissant, een zachtgekookt eitje, een kopje thee, verse aardbeien en druiven....geheel verzorgd door mijn lieve zoon, nadat hij al een rondje had gedaan met de hondjes, en ze eten had gegeven, met op de achtergrond fijne Vaderdagmuziek van mijn favoriete Spotify playlist. Maar ja, met een dertienjarige puber die gisteravond net iets te laat naar bed ging, waren de verwachtingen zeer laag gespannen. Nu schakel ik vrij makkelijk, word ik toch altijd vroeg wakker en heb ik even heerlijk genoten van een fijne wandeling, hier in het bos met mijn twee lieve hondjes. De hele omgeving lag kennelijk nog op één oor, want los van de vogeltjes, was het helemaal stil....heerlijk stil. Bij terugkomst was zoon nog altijd in dromenland en kon ik even rustig ontbijten, de hondjes verzorgen en de schone was in de droger doen. Tijdens een nieuwe poging die Bach prelude foutloos door te komen, ontwaakte het jong met de vraag of ik daarmee wilde ophouden. Dat leverde mij natuurlijk meteen de eerste foute noten op en kon ik weer van voren af aan beginnen. Dit alles leidde direct naar de vraag waar ik dan vandaag écht even zin in zou hebben. Toen ik laatst iemand vertelde dat ik eigenlijk pas écht serieus ben gaan schrijven direct na mijn echtscheiding eind 2013, moest ik even terugdenken aan die tijd. Ik schreef een blog met al mijn gedachten en gevoelens....haast therapeutisch. Toen die rugzak enigszins leeg was, heb ik het blog weer verwijderd, maar ben wel blijven schrijven. Inmiddels heb ik aardig wat schrijfsels op mijn naam en word ik nog iedere dag erg blij van het schrijven van verhalen, gedachtenspinsels, ervaringen, kan ik mijn ongeloof en mijn occasional boosheid erin kwijt en lukt het mij steeds beter het hoofd geordend te houden en vrij voor nieuwe ervaringen. Deze Vaderdag heb ik derhalve ingeruimd voor het schrijven. Omdat ik niet iedere dag boos ben, maar wel veel meemaak, lijkt een dagboek / logboek / blog - geef het beestje maar een naam - de meest geëigende vorm. Ik kan niet beloven dat het mij iedere dag lukt om een korte samenvatting van mijn belevenissen te geven, maar ik zal u vaker dan u al gewend was lastigvallen met mijn ervaringen. Ik nodig u van harte uit om ze te lezen en, mocht u daaraan behoefte hebben, te reageren. Ik houd mezelf daarbij wel het recht voor om allerlei nare reacties te verwijderen; het moet allemaal wel een beetje leuk en gezellig blijven. Ik wens vandaag alle vaders in de wereld een mooi dag toe. Ik ervaar het nog altijd als een groot voorrecht vader te mogen zijn en geniet daar iedere dag van...ook zonder geitenwollen sokken!