Na het geweldige optreden van gisteravond in Biz'Art besloot ik vanmorgen maar even zo min mogelijk te doen. Na mijn zondagochtend ontbijt heb ik de fiets genomen, mijn tas met mijn chromebook en een goed boek en downhill richting Parc Monteau in het achtste arrondissement gereden. Een plek ook weer buiten de scope van de gemiddelde toerist. Het was prachtig weer, strak blauwe lucht en nog heerlijk rustig. Ik zocht een plek, enigszins in de schaduw en ben lekker gaan lezen. Binnen een uur wemelde het in het park van de hardlopers, mensen die hun hondje uitlieten, her en der wat yoga clubjes, mensen die echt even in de zon kwamen liggen….en ik. Ik kreeg het boek vorige week, tijdens de borrel ter viering van de laatste editie van onze eigen Bloemendaalse glossy B. Ik was uitgenodigd een gastcolumn te schrijven over de opvang van onze Oekraïense gasten op Dennenheuvel. Het boek dat ik kreeg is een logboek van een avontuurlijke zeiltocht rond de wereld, maar vooral het persoonlijke verhaal van schrijfster Femke Lobach. Ik maakte me wat zorgen omdat ik tegenwoordig nogal snel in slaap val als ik lees. Dat stoort me in hoge mate want ik krijg geen boek meer uit. Toch was ik direct gegrepen door het boek. Ik weet hoe je jezelf kunt tegenkomen tijdens het zeilen. Ik kom uit een nest van zeilers, althans van mijn vaders kant en heb in mijn jeugd weinig anders gedaan dan muziek maken, tennissen en zeilen. Ook in mijn latere leven heb ik veel gezeild met mijn vader en nadat ik zijn boot had geërfd, heel veel alleen. Eén van de redenen dat ik juist dit boek heb meegenomen naar Parijs was omdat ik zelf ooit begonnen was aan een boek over een zeilreis. Onder de werktitel "Bij IJmuiden Linksaf" was ik begonnen te verhalen over een fictieve zeilreis rond de wereld. Het zeilen is voor mij equivalent aan het leven zelf. Tijdens het zeilen maak je alles mee dat je ook in het echte leven tegenkomt. Soms gaat het je voor de wind en soms moet je laverend de dagen door. Je loopt af en toe wat averij op en als het windstil is, is het wel heerlijk rustig, maar kom je weinig vooruit. Ik ben nog wel eens vastgelopen met mijn boot toen ik eigenwijs was. Echt aan lager wal ben ik nooit geraakt. Ik gooide altijd net op tijd het roer om en zette alle zeilen bij. Goed, zo kan ik nog wel even doorgaan. Het zou dus eigenlijk een boek worden over het leven, mijn leven. Omdat ik niet goed wist wie daar nu op zit te wachten, ben ik ooit gestopt met het schrijven aan dit boek. Ik wilde vandaag zelf nog wat schrijven en zocht een rustig internetcafé in de buurt waar ik ongestoord kon werken. Ik heb weer even heerlijk gewerkt aan mijn 'Opus Magnus' zoals ik dat zelf, in alle bescheidenheid, ben gaan noemen. Ik vind verhalen schrijven het allerleukst, maar ik merkte dat ik ook iets na wil laten aan de wereld. Mijn boodschap, mijn zorgen om de mensheid en zijn toekomst. Het wordt beslist geen zweverig zelfhulpboek, maakt u zich geen zorgen. Het zijn wel mijn serieuze zorgen, gepresenteerd met een luchtig sausje om het allemaal een beetje vrolijk te houden. Een boek dat moet aanzetten tot nadenken, omdenken en vooral vrijdenken. Of het boek ooit uitgegeven gaat worden, vind ik op dit moment volstrekt irrelevant. Ik wil het vooral schrijven. Al was het maar om mezelf ervan te overtuigen dat ik niet gek ben. Naarmate ik ouder word, ga ik daar natuurlijk steeds vaker aan twijfelen. Toen ik aan het einde van de middag thuis kwam, na mijn allerlaatste beklimming voor deze trip, heb ik nog even de Wimbledon heren enkel finale gekeken met een zeer goed spelende Kyrgios, die om de één of andere volstrekt onduidelijke reden voornamelijk heel erg boos was. Uiteindelijk legde hij het af tegen Djokovic in vier sets. Ik ga slapen….à demain!

Een bezoek aan Parijs is voor mij altijd een combinatie van nieuwe ontdekkingen en het ophalen van oude herinneringen. Gisteren op de fiets naar Bois de Boulogne en heerlijk geluncht in Le Chalet des Iles. Een geweldige plek midden in het meer, te bereiken met een haast onvindbare pont. Een plek die ik graag deel in deze kleine kring, maar zeker niet aan de grote klok wil hangen. Zó fijn als er nog wat plekjes zijn waar je echte Parijzenaren ontmoet en die (nog) niet onder de voet gelopen zijn door het massatoerisme. Na een heuse bergetappe om terug te komen op de Rue Bachelet had ik mezelf eigenlijk voorgenomen een rustig avondje thuis te blijven. Een kleine blik op de Parijse concertagenda deed mij besluiten toch nog even de fiets te pakken naar de 360 Paris Music Factory voor een optreden van jazzviolist Mario Forte. De volgende geweldige ontdekking! Zowel de plek als de musici. Binnen vijf minuten bleken we een gezamenlijke bekende te hebben. Forte nam onlangs een Cd op met avant-garde cellist Ernst Reijseger, die weer ooit bij mij speelde met onder meer Boi Akih. Wat is de wereld tot heerlijk klein. Meer live muziek vandaag in Jardin du Luxembourg, in de muziektent waar ik zo vaak zelf speelde met mijn Catalaanse bandje. Een jeugdorkest speelde een Haydn symfonie. Het nummer moet ik u schuldig blijven... het zijn er teveel en ik ben geen musicoloog. Ik kwam eigenlijk voor een eenvoudig kopje koffie op het terras van Madame. Toch eerst maar even van de muziek genoten en aansluitend geluncht op de plek waar ik zo vaak kwam en nog altijd graag kom. Het zeilbootje met NL in het zeil en de Nederlandse vlag in top - waarmee Laurens acht jaar geleden tijdens zijn eerste Parijs tripje speelde - maakt nog steeds deel uit van de bootjesvloot in de vijver. Op de bekende groene stoeltjes zitten nog altijd verliefde stelletjes, studenten met een goed boek, oudere echtparen zichtbaar genietend van het mooie weer, er wordt hardgelopen....kortom, de tijd staat hier nog gewoon heerlijk stil. Vanavond ga ik naar een volgende nieuwe plek aan het, ook nog niet door iedereen ontdekte, Canal Saint-Martin. Voor het eerst in mijn leven ga ik aanhaken bij een Parijse Meet-Up groep van muziekliefhebbers. De Biz'Art Club staat bekend als dé feestlocatie van het 10e en soulplek bij uitstek. Op het programma Sophonie. Sophonie heeft een achtergrond in de gospelmuziek en dat in combinatie met dans. Vanavond met het koor van de Sankofa Unit....ik ben heel benieuwd. Was het maar iedere dag Parijs...

Ik word de laatste tijd heel vroeg wakker. Ergens zit me dat dwars, want ik wil wel weer eens een volle nacht slapen. Anderzijds zijn die vroege ochtenden zo heerlijk rustig, net als de late avonden, waar ik ook zo van houd. Al met al doe ik het met steeds minder slaap, hoewel ik nog wel eens een hazenslaapje doe aan het eind van de middag of zo 's avonds na het eten. Ik geef er maar gewoon aan toe. Mijn lichaam zal het wel weten. Misschien is het omdat ik steeds meer behoefte heb aan die rustige momenten. Als ik schrijf aan dit stuk is het half acht en ben ik al twee uur wakker. Ik ga er zo maar uit en eens voelen waar ik vandaag zin in heb. Gisteren was een mooie dag. Ook die dag begon rond 05.30. Ik begin mijn dagen wel rustig. Ik ben al een tijd geleden opgehouden me te haasten. Nadat ik heel rustig was opgestaan en me klaar had gemaakt voor de dag, ben ik naar de Sacre Coeur gelopen, hier een paar honderd meter vandaan. Vanaf de berg heb je toch wel het allermooiste uitzicht over de stad, zonder dat je er tweeënhalf uur voor in de rij hoeft te staan. Zo in alle vroegte waren waren er ook nog nauwelijks toeristen of Afrikaanse Eiffeltorenverkopers. Los van enkele fanatieke hardlopers kon ik zo even heerlijk rustig nadenken over mijn missie, zittend op de grote trap. Ga ik nu eerst eens een fiets huren om te zien of dat bevalt, of ga ik er nu meteen één aanschaffen? Ik had al wat voorwerk gedaan in Nederland en had een club gevonden in mijn oude buurtje, om de hoek bij Jardin des Plantes. Een fietswinkel, nota bene met een Nederlandse eigenaar, die zowel fietsen verhuurt, als nieuwe en gebruikte fietsen verkoopt. Ik besloot naar beneden de stad in te wandelen en aldaar een definitieve beslissing te nemen. Onderweg kon ik de verleiding niet weerstaan om voor een allerlaatste keer de elektrische step te nemen. Bij een vorige trip had Laurens me hiertoe verleid en zijn we samen de hele stad rond gecrost. Wat hebben wij een lol gehad én veel van de stad gezien. Dit is uiteindelijk ook de aanleiding geweest om eigen vervoer te regelen voor mijn tripjes naar Parijs. Ik wandel veel en graag, maar dan is de stad toch wel héél groot. Vroeger was fietsen in de stad geen optie, maar Parijs is echt een fietsstad geworden en het lijkt ook wel of de lucht schoner is...maar misschien verbeeld ik mij dat wel in mijn voortdurende neigingen tot ophemelen van deze stad. De fiets was gekocht en nadat men hem nog even helemaal had nagekeken, ben ik op pad gegaan. Mijn eerste bezoek aan Parijs was in 1993, zo'n 30 jaar geleden. Een goede vriendin had me uitgenodigd om in vier dagen tijd de stad te leren kennen. Zij woonde met haar partner in een buitenwijk en wilde me de niet-toeristische plekjes van Parijs laten zien: de stad door de ogen van de Parijzenaar. Daarmee is de onvoorwaardelijke liefde voor deze stad eigenlijk begonnen. We hebben vier dagen gelopen en de metro grotendeels vermeden, toentertijd de beste manier om de stad goed te leren kennen. Met de metro en de bus kom je overal sneller, de elektrische step is een leuk alternatief, hoewel de harde wieltjes niet overal even comfortabel zijn. Wandelen is fijn, maar beperkt je in je bewegingssnelheid. De fiets is perfect! De eigen fiets is voor mij ook een volgende stap in mezelf nog meer (parttime) Parisien te kunnen voelen. Nu die fiets er is, komt die pied-à-terre er ook ooit wel!

Het was weer tijd voor een korte vlucht naar Parijs. Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik nog onderweg, zeer comfortabel in de Thalys. Over iets meer dan een halfuur kom ik aan op Gare du Nord en pak ik de metro naar mijn onderkomen voor de komende dagen. Ditmaal heb ik gekozen voor de Montmartre. Ik ben natuurlijk vaak genoeg in de buurt geweest, maar echt leren kennen door er heel even te 'wonen' heb ik de buurt nog niet. Als ik toch, later als ik groot ben, ga wonen in Parijs moet ik wel een beetje weten welk deel van de stad mijn voorkeur heeft. Tot nu toe zijn er nog weinig buurten waar ik eerder verbleef waar ik niet zou kunnen wonen. Ik wil ook een idee hebben hoe makkelijk ik me in de stad kan verplaatsen om mijn favoriete café, restaurant, galerie, jazzclub of park te bereiken en last but not least....hoe hondvriendelijk is een buurt! Eén van de missies van deze trip is het kopen van een fiets en het vinden van een jaarstalling, zodat ik voortaan niet meer afhankelijk ben van het OV of een elektrische step. Ik heb Parijs de laatste tien jaar zien veranderen in een echte fietsstad. Het is ook echt de allerleukste manier om je te verplaatsen in de stad. Los van een concert op zaterdagavond in Biz'Art aan het mooie Canal Saint Martin heb ik helemaal niets gepland. Ik ga ookzoveel mogelijk niets doen en gewoon 'zijn'. De boog stond de afgelopen maanden wat strak. Er moest heel veel in hele korte tijd. Nu is het tijd om de teugels te laten vieren en even om me heen te kijken, en waar kan dat nu beter dan in mijn Parijs? Waarschijnlijk ga ik ook nog wel wat eten bij Chez Papa, mijn favoriete jazzclub in Rue Saint-Benoit, om de hoek bij de oudste kerk van de stad, de Église Saint-Germain-des-Près. Het was al weer even geleden dat ik daar was. Ik heb er weer zin in. Ik neem u de komende dagen mee door het Parijs, zoals ik er zo graag van geniet....

Inmiddels ben ik nu ruim dertien jaar vader, maar heb ik - net als veel andere gescheiden vaders - mijn zoon veel moeten missen. Sinds hij permanent bij mij woont is het iedere vaderdag. Mijn eigen vader leeft niet meer en kan ik al negen jaar niet meer bij hem langs om hem een nieuw paar geitenwollen sokken en de nieuwste Lucky Luke te geven. Bij gebrek aan een grootvader, schoonvader, stiefvader, godfather, biechtvader, peetvader, pleegvader of wat voor vader dan ook, ga ik maar een nieuwe invulling geven aan deze dag. In een tijd waarin zelfliefde hoogtij viert, gaat vader vandaag maar eens even helemaal doen waarin hij zelf zin heeft. Natuurlijk was mijn eerste gedachte een heerlijk uitgebreid ontbijt, inclusief vers geperste jus d'orange, een warme croissant, een zachtgekookt eitje, een kopje thee, verse aardbeien en druiven....geheel verzorgd door mijn lieve zoon, nadat hij al een rondje had gedaan met de hondjes, en ze eten had gegeven, met op de achtergrond fijne Vaderdagmuziek van mijn favoriete Spotify playlist. Maar ja, met een dertienjarige puber die gisteravond net iets te laat naar bed ging, waren de verwachtingen zeer laag gespannen. Nu schakel ik vrij makkelijk, word ik toch altijd vroeg wakker en heb ik even heerlijk genoten van een fijne wandeling, hier in het bos met mijn twee lieve hondjes. De hele omgeving lag kennelijk nog op één oor, want los van de vogeltjes, was het helemaal stil....heerlijk stil. Bij terugkomst was zoon nog altijd in dromenland en kon ik even rustig ontbijten, de hondjes verzorgen en de schone was in de droger doen. Tijdens een nieuwe poging die Bach prelude foutloos door te komen, ontwaakte het jong met de vraag of ik daarmee wilde ophouden. Dat leverde mij natuurlijk meteen de eerste foute noten op en kon ik weer van voren af aan beginnen. Dit alles leidde direct naar de vraag waar ik dan vandaag écht even zin in zou hebben. Toen ik laatst iemand vertelde dat ik eigenlijk pas écht serieus ben gaan schrijven direct na mijn echtscheiding eind 2013, moest ik even terugdenken aan die tijd. Ik schreef een blog met al mijn gedachten en gevoelens....haast therapeutisch. Toen die rugzak enigszins leeg was, heb ik het blog weer verwijderd, maar ben wel blijven schrijven. Inmiddels heb ik aardig wat schrijfsels op mijn naam en word ik nog iedere dag erg blij van het schrijven van verhalen, gedachtenspinsels, ervaringen, kan ik mijn ongeloof en mijn occasional boosheid erin kwijt en lukt het mij steeds beter het hoofd geordend te houden en vrij voor nieuwe ervaringen. Deze Vaderdag heb ik derhalve ingeruimd voor het schrijven. Omdat ik niet iedere dag boos ben, maar wel veel meemaak, lijkt een dagboek / logboek / blog - geef het beestje maar een naam - de meest geëigende vorm. Ik kan niet beloven dat het mij iedere dag lukt om een korte samenvatting van mijn belevenissen te geven, maar ik zal u vaker dan u al gewend was lastigvallen met mijn ervaringen. Ik nodig u van harte uit om ze te lezen en, mocht u daaraan behoefte hebben, te reageren. Ik houd mezelf daarbij wel het recht voor om allerlei nare reacties te verwijderen; het moet allemaal wel een beetje leuk en gezellig blijven. Ik wens vandaag alle vaders in de wereld een mooi dag toe. Ik ervaar het nog altijd als een groot voorrecht vader te mogen zijn en geniet daar iedere dag van...ook zonder geitenwollen sokken!