De hamvraag in deze surrealistische tijd is natuurlijk of de wereld nu op zijn kop staat of dat de wereld eigenlijk al heel erg lang op zijn kop stond en deze Corona Crisis er nu voor zorgt dat we eindelijk weer eens normaal gaan doen met z'n allen.
Ik wil de ernst van de situatie natuurlijk niet ontkennen, integendeel. Er is veel aan de hand in de wereld en we kunnen de gevolgen hiervan, op korte, middellange maar vooral op lange termijn nog helemaal niet overzien, maar die zullen groot zijn, heel groot!
Opmerkelijk vond ik een episode uit een boek waar een goede vriendin mij op wees. Al in 1981 schreef Dean Koonitz in zijn 'The Eyes of Darkness' over een longontsteking-achtige ziekte die rond 2020 de kop zou opsteken en de longen en bronchiën van mensen over de hele wereld zou aantasten en resistent zou zijn voor alle bekende behandelingen. Gelukkig schreef hij ook dat de ziekte weer net zo snel zou verdwijnen als dat deze zich zou ontpoppen. Over tien jaar zou dat dan nog een keer gebeuren en dan zou de ziekte voorgoed verdwijnen. Als we Koonitz moeten geloven komt het dus uiteindelijk allemaal weer goed. (Voor de écht geïnteresseerden, bladzijde 312 van het boek, bullet point 2).
Een voorspellende geest of gewoon de zoveelste fantast die iets heeft beweerd over een ramp in de toekomst? Als je maar lang genoeg zoekt vind je voldoende 'zieners' die íets hebben voorspeld voor elk jaar in de toekomst. De kans is dan ook aanwezig dat daar ooit een bewering tussen zit die uitkomt. Uiteindelijk is dit allemaal niet zo relevant. Het belangrijkste is nu dat we verstandig zijn, de voorzorgmaatregelen nemen en instructies volgen die ons worden geadviseerd.
Edoch, ik wil het eigenlijk minder hebben over het medische aspect van corona...ik ben tenslotte geen medisch wetenschapper. Als 'Bourgondisch misantroop' wil ik het eigenlijk vooral hebben over het sociologische aspect van deze crisis.
Moeten we, in sociologisch opzicht, eigenlijk wel spreken van een crisis of juist van een zegen? Ik heb me in mijn leven veel gestoord aan het gevoel dat ik vaak kreeg dat we elkaar allemaal zo ontzettend in de weg zitten en elkaar om het minste of geringste in de haren vliegen. Zowel op macro niveau, als in ons eigen petieterige dagelijks leven, met als mooiste voorbeeld natuurlijk 'de rijdende rechter'. Het is natuurlijk ook niet niks als de schutting van je buurman tien centimeter te ver over de erfgrens staat, eerlijk is eerlijk, maar ook gewoon in het verkeer, op ons werk, binnen onze familiekring of in de voetbalstadions.
Nu we gedwongen afstand van elkaar moeten nemen, willen we elkaar zo veel en zo dicht mogelijk bij staan, is er ineens een enorme mate van saamhorigheid en solidariteit, ongeacht afkomst, sekse, huidskleur, sociale klasse of religie. De meest interessante vraag is natuurlijk of dit nu een game changer is of dat iedereen weer over gaat tot de orde van de dag als het gevaar geluwd is.
Is dit nu wat sir Hughe Montgomery Knatchbull-Hugessen (Brits ambassadeur in China in 1936-1937) bedoelde met zijn als zegen vermomde vloek: ‘Dat u in interessante tijden moge leven’? Want interessante tijden zijn het! De gemiddelde Darwinist zal ons adviseren onszelf maar gewoon aan te passen, tenslotte was hij het die zei dat het niet de sterksten en de meest intelligente zijn die overleven, maar diegenen die in staat zijn zich aan te passen.
In mijn directe omgeving hoor ik voornamelijk mensen die ons huidige lot accepteren en zich even terugtrekken op eigen helft, de zolder gaan opruimen, dat klusje gaan doen waar ze al zo lang tegen aan hikken en de Monopoly maar weer eens uit het stof hebben gehaald om bij een knapperend haardvuurtje, onder het genot van een kopje thee, het gezinsleven weer eens gaan herontdekken. Eerlijkheidshalve gebiedt mij te zeggen dat ik me hier zelf ook op betrap en heb vanavond weer eens ervaren dat Rummikub best leuk is. Ook de sjoelbak, in de hoek van de kamer, staart me met een glimlach aan omdat hij weet dat hij nu niet wéér tot Oud & Nieuw hoeft te wachten. Morgen maar even op zoek naar de aardappelmeel...
Ondanks mijn positieve levensinstelling ben ik toch bang dat we na deze opleving van de 'socialis hominis', die toch...zo blijkt maar...in ons allen huist, snel weer zullen afzakken tot de narrige chagrijn in onszelf die zijn of haar ruimte denkt te moeten bevechten, grenzeloos wil consumeren en het vooral beter wil hebben dan die ander. Voor wie mij goed kent, weet dat ik graag gelijk krijg....in dit geval hoop ik het tegendeel.
Op de achtergrond speelt nu het prachtige 'Bridge over Troubled Water' in de bijzondere versie van Bugge Wesseltoft. Toeval bestaat niet!
May the force be with you !!