Als het zo doorgaat, ontkom ik niet aan een jaarlijkse column over het Eurovisie Songfestival. Terwijl de onlusten in de wereld blijven toenemen, de demonstraties op internationaal niveau groeien en heftiger worden en de zeespiegel rustig blijft stijgen, maken we ons toch vooral druk om de al dan niet terechte diskwalificatie van onze Joost. Met een non-binaire winnaar en een grensoverschrijdende, gecancelde blanke man, past de achtenzestigste editie van onze Europese liedjesparade helemaal in het tijdsbeeld.
De man die, om mij nog altijd volstrekt onduidelijke redenen, ooit ‘s Neerlands Mr. Songfestival werd, is boos. Misschien is het vanwege het feit dat hij jaarlijks de carnavalsoptocht in zijn geboorteplaats Bergen op Zoom jureert, dat hij werd geselecteerd voor deze functie. Het ooit zo leuke festival, waarbij het draaide om getalenteerde zangers die leuke liedjes zongen - bij voorkeur in de eigen taal - is namelijk verworden tot een freakshow van gekkies die in hun blote jongeheer over het podium rennen, door vuurcirkels heen springen en zich, vaak een tikkeltje vals, een weg naar de top proberen te schreeuwen.
Als mijnheer Maas echt boos was geweest, had hij ervoor moeten kiezen om de rest van het festival te boycotten. AVROTROS had de finale van het Songfestival eigenlijk überhaupt niet meer moeten uitzenden, maar Nederland had in elk geval geen stemmen moeten uitbrengen op de rest van het spelersveld. Aan gespeelde verontwaardiging hebben we niets. Daarmee red je het misschien in de Tweede Kamer, maar niet tijdens het all-er-be-lang-rijkste evenement van het jaar. Jezelf verdedigen met het slappe argument dat één en ander nu eenmaal contractueel vastligt, getuigt van weinig ballen….als je dat nog mag zeggen.
Toch is het jammer, want ondanks het twijfelachtige niveau van de act, had Nederland dit jaar best hoge ogen kunnen scoren met zijn Europapa. Ik merk dat het me ergens pijn doet om dit te moeten toegeven, maar soms moet ook ik verder kijken dan mijn eigen, beperkte, ietwat elitaire muzieksmaak. Maar goed, Zwitserland won en eerlijk is eerlijk…Nemo Mettler kan wel zingen, zelfs balancerend op een ronddraaiende schotelantenne. Nemo nam ons mee op een persoonlijke reis naar het vinden van vrijheid, een reis die wij uiteindelijk allemaal maken of zouden moeten maken. Ik hoorde er nu geen winnend liedje in, maar het is hem gegund.
Wat me meer zorgen baart is de politieke statements die men maakte tijdens het optreden van Israël. Zonder me nu over de strijd in Gaza te willen uitspreken, hoop ik wel dat het ons ooit een keer lukt om dingen van elkaar te scheiden. Ik weet nog hoe lang de prachtige muziek van Richard Wagner niet uitgevoerd mocht worden in Israël en hoe vaak landen werden uitgesloten van grote sportevenementen. Ik maak me nu alweer zorgen om de Olympische Spelen. Kunst en cultuur, sport, dat is van ons….het volk…en dat mag wat mij betreft nooit ingezet worden voor politieke doeleinden. Zelfs op mijn schaakapp, waarop je met mensen van over de hele wereld kunt schaken, wordt bij Russische leden de vlag niet getoond, maar hebben ze een grijs vakje gemaakt.
Misschien wordt het tijd dat we allemaal The Code gaan kraken en onszelf en elkaar gaan aanspreken op ons individuele én collectieve mens-zijn en onszelf gaan bevrijden van alle onzin. En voor de mensen die bang zijn dat je daar non-binair voor moet worden, heb ik goed nieuws: dit is voor iedereen weggelegd…als je maar wilt!
コメント