Wat een raar woord eigenlijk...ondernemen...terwijl je gaat ondernemen omdat je denkt dat jij het veel beter weet en veel beter kunt dan alle anderen en de boel maar beter kunt over...nemen.
Ik zeg wel eens gekscherend dat ik een soort 'beroepsbemoeial' ben. En zoals in iedere grap een kern van waarheid zit, zo ook in deze. Eigenlijk is alles dat ik gedaan heb in mijn professionele leven, ontstaan vanuit die bemoeizucht, vanuit de frustratie om mensen te zien worstelen met iets dat dan mijn ogen veel beter kon. Nu heb ik niet de arrogantie te denken dat ik alles beter weet en beter kan....maar...ik zie té vaak gebeuren dat mensen kiezen voor allerlei ingewikkelde oplossingen en maken derhalve allerlei moeilijke, onbegrijpelijke keuzes. Terwijl mijn ervaring is, dat de beste oplossingen meestal het dichtstbij liggen en het meest eenvoudig te realiseren zijn.
Ik heb me vaak afgevraagd hoe dat nu komt. Is het nu omdat men die eenvoudige oplossingen wantrouwt, bang is voor allerlei addertjes onder het gras? Of is het omdat maar weinig mensen het vermogen hebben om het 'grotere plaatje' te zien, om alles in grotere verbanden te bekijken en even moeilijk los kunnen komen uit hun eigen kokervisie. Het zal een combinatie van beiden zijn. Ik schrijf dit allemaal overigens zonder daar enig oordeel over te hebben.
Ik heb me vaak afgevraagd wat dat ondernemen dan precies voor mij is. En vooral waarom niet iedereen dat zou willen. Waarom zou je in godsnaam twee uur per dag in de file willen staan om vervolgens acht uur per dag iets voor de onderneming van een ander te gaan doen. Oké, je krijgt er dan een salaris voor maar...als het nu ineens, door jouw harde werken en al dat harde werken van je collega's, veel beter zou gaan met het bedrijf en jij daar financieel niets van merkt.....hoe leg je dat jezelf uit??
Nu moet ik daar ook eerlijk bij zeggen, dat geld voor mij nooit een drijfveer is geweest om te gaan ondernemen. Volgens mij is het ook de slechtste drijfveer die je kunt hebben....sterker nog, als dat je voornaamste drijfveer is, begin er dan maar niet aan.
Inmiddels heb ik na al die jaren wel geleerd dat je er echt het type mens voor moet zijn. Ik sprak daar onlangs nog over met een goede vriend van mij. Als ik hem vertel wat voor nieuwe avonturen ik weer aan wil gaan, dan schetst hij in één zin alle beren op de weg die ik waarschijnlijk zal gaan tegenkomen. Voor hem een reden om aan dit soort dingen nóóit te zullen beginnen, terwijl mijn bloed sneller begint te stromen en niet kan wachten ermee aan de slag te gaan.
Ik ben mijn professionele leven niet begonnen als ondernemer. Ik kreeg mijn eerste baan direct na mijn studie aan het conservatorium, op datzelfde instituut. Ik kreeg die baan overigens niet omdat ik daar naar had gesolliciteerd, maar omdat ik gevraagd was door de toenmalig directeur. Ik was zeer actief op school, in de medezeggenschapsraad, als voorzitter van de orkestcommissie, als initiatiefnemer van de leerlingenraad en natuurlijk als voorzitter van de feestcommissie. Dat mezelf overal tegenaan bemoeien zat er al vroeg in. In de drie jaar dat ik heb gewerkt op het conservatorium hebben we een hele nieuwe afdeling opgezet. Wij organiseerden alle interne en externe projecten, van leerlingenavonden en masterclasses tot orkestprojecten en internationale concoursen. In die jaren heb ik veel geleerd over evenementenorganisatie, PR, publiciteit en marketing.
Ook in mijn jeugd en tijdens mijn studie heb ik de nodige weekend- en vakantiebaantjes gehad....in de horeca, ik heb bollen geraapt en in een rozenkwekerij gewerkt. Ik heb daar veel geleerd, geleerd dat er niets mis is met hard werken en je eigen geld verdienen. Het voornaamste dat ik heb geleerd is dat ik niet in de wieg gelegd ben om voor een baas te werken.
Ik kan me nog goed herinneren hoe ik 's morgens rond 07.00 uur in de stortregen op mijn fietsje naar zo'n bollenveld reed, acht uur lang in de stinkende modder naar bollen aan het zoeken was en dan de boer voorbij zag rijden in zijn dikke Mercedes Benz. Dat beeld staat nog altijd op mijn netvlies gebrand. Het voornaamste dat ik me kan herinneren van al die baantjes, is dat ik meer bezig was om mijn 'collegaatjes' te vertellen hoe ze het anders (lees: beter) konden doen, dan dat ik actief aan het meewerken was. De baas of mijn meerderen dachten dat ik daarmee vooral de kantjes er aan het aflopen was. De visionair in mij werd natuurlijk niet gezien....ik hield het natuurlijk nooit ergens heel lang vol. God, wat moeten ze mij een irritant mannetje hebben gevonden....
Na het conservatorium heb ik nog een aantal maanden gewerkt bij het Voorzieningsfonds voor Kunstenaars. Ik was daar, als één van de Wik-adviseurs, verantwoordelijk voor de beoordeling van kunstenaars die in aanmerking wilden komen voor een uitkering in het kader van de Wet Inkomensvoorziening Kunstenaars. Een wet die inmiddels niet meer bestaat. Toentertijd was het een nieuwe wet en niemand wist nog hoe dat moest. Zelfs ons kantoor was nieuw en de eerste maand werkten we in de kou omdat de verwarming nog niet eens was aangesloten. Het was ook weer pionieren.
Inmiddels had ik wel in de gaten dat mijn drive ligt in het opzetten van nieuwe dingen. In de tien jaar die daarop volgden kreeg ik de kans om nieuw leven te blazen in Het Bethanienklooster op de Wallen in Amsterdam, dat volledig op zijn gat lag. Als ondernemer in loondienst had ik de vrije hand om van een in verval geraakt podium een top evenementenlocatie te maken.
Met mooie zakelijke, particuliere en culinaire evenementen op hoog niveau groeiden we weer naar winstgevendheid en organiseerden we aan de andere kant 100 tot 150 concerten per jaar. Het zijn de jaren van het hele harde werken geweest, maar het doel we bereikt!
Na een kleine 10 jaar was ik toe aan nieuwe uitdagingen en trad ik uit, uit het klooster. Ik richtte mijn eigen impresariaat op en vertegenwoordigde zo'n 25 musici en ensembles in binnen- en buitenland. Ik kon weer even buitenspelen na die bijzondere jaren, opgesloten in een klooster. Ik had een fijn kantoor aan de Prinsengracht, reisde door heel Nederland en volgde mijn musici af en toe ook over de grens. Ondanks de crisisjaren gingen de zaken best goed en konden ik en mijn medewerkers er in het begin aardig van leven. Toch werd het minder en minder, waren er teveel musici op de markt die allemaal in een te kleine vijver aan het vissen waren.
Via diverse tamtam's hoorde ik, tot mijn grote verbazing, dat het helemaal niet goed ging in Het Bethanienklooster. Vanaf januari 2012 ben ik begonnen om de stichting die alle culturele activiteiten organiseerde, te redden. De eerste impuls was het van de plank halen van een oud plan van me; de oprichting van een jazzclub in het souterrain. In juni 2012 opende ik de deuren van Bethany's Jazz Club. Een plan waar eigenlijk maar weinig mensen in geloofden, zeker niet in die ruimte. Toch werd het een groot succes en had ik de leukste jazzclub van Amsterdam, waar steeds meer vaste bezoekers kwamen van binnen en buiten de stad. Uit deze jazzclub kwam ook weer een andere oude droom voort, een jazzfestival voor Amsterdam. Het Red Light Jazz Festival onder leiding van initiatiefnemer, wallenondernemer en musicus Marcel Kaatee gaat dit jaar zijn zesde editie beleven en ik ben er nog altijd nauw bij etrokken.
In 2015 moesten we constateren dat Het Bethanienklooster wel weer langzaam begon te groeien maar dat we de ellende van de crisisjaren niet meer te boven zouden komen. In juli van dat jaar sloten we de deuren en werd het pand verkocht.
Het einde van Het Bethanienklooster was voor mij een bijzonder harde klap. Alles dat ik in al die jaren had opgebouwd was in één keer verdwenen en zou nooit meer terugkomen. De afwikkeling van de exploitatie en het verwerken van het onvermijdelijke faillissement viel me heel zwaar. De goede naam die ik in al die jaren had opgebouwd was in één klap weg, de halve wereld keek me met de nek aan, ik werd van van alles en nog wat beschuldigd en van de grote hoeveelheid 'vrienden' die ik in die tijd had, was weinig over.
Toch ben ik blij dat ik het heb meegemaakt, misschien wel de meest leerzame jaren van mijn leven. En dan gewoon met lege handen, vanaf het absolute nulpunt even helemaal opnieuw beginnen. Ik heb gelukkig altijd een soort basisvertrouwen gehad, dat het wel weer goed zal komen. Dat had wel even een deuk opgelopen maar het was niet verdwenen.....er komt wel weer wat op mijn pad....
Dat dit een leven op een landgoed in Bloemendaal zou worden waar ik samen zou leven en samen zou werken met vluchtelingen had ik natuurlijk nooit kunnen bevroeden. Inmiddels heb ik aardig wortel geschoten in deze regio en heb ik ook nog een geweldig nieuw, winstgevende social enterprise, opgebouwd in twee jaar tijd.
Arbeidsbureau Duizend1 bedachten een goede vriendin van mij en ik, toen we op een prachtige zomerse dag in 2016 aan het zwemmen waren in de prachtige Oosterplas, hier in het duin. In april 2017 tekenden we de oprichtingsakte bij de notaris. Ook dit initiatief ontstond omdat ik de vluchtelingenorganisaties en de overheid zag worstelen met dit probleem en de kranten bol stonden van deze kwestie.
Inmiddels bestaan we nu bijna twee jaar en hebben we al meer dan 80 vluchtelingen naar werk begeleid. Enkele van hen zijn uiteindelijk naar school gegaan, bijna 40 van hen zijn inmiddels uitgestroomd met een contract bij onze opdrachtgevers. De rest werkt nog via onze uitzendconstructie en stroomt later dit jaar uit. Iedere week stromen er ook weer nieuwe vluchtelingen in die aan het werk gaan. De groei zit er inmiddels aardig in. Zelfs de minister kwam onlangs, samen met de koning, even kijken waarom het in deze regio zo goed lukt om de vluchtelingen aan het werk te krijgen. Een kroon op ons harde werken en de fijne samenwerkingen met gemeenten en werkgevers.
Inmiddels zit ik weer aardig terug in het zadel en geniet ik iedere dag van de dingen die ik doe. Nog nooit heb ik één seconde spijt gehad van mijn gang toentertijd naar de Kamer van Koophandel. Ik ging naar binnen en was best gespannen, vijf minuten later stond ik buiten als ondernemer. Ik kan me dat gevoel nog goed herinneren....ik voelde me on top of the world!!
De gedachte die daarna kwam, staat me ook nog goed bij: "zo.......en dan nu??!!" Ik begon met het schrijven van een businessplan, maar daar kwam ik niet goed uit. Vanaf het moment dat een goede kennis mij adviseerde om dat businessplan terzijde te schuiven en gewoon eens aan de gang te gaan, begreep ik direct wat de basis is van goed ondernemerschap....gewoon doen en volhouden!