Noem me een narcist, maar ik kan toch vaak de neiging niet onderdrukken om mijn geschreven stukjes met enige regelmaat te herlezen. Ik zag laatst een interview met een groot acteur die beweerde nooit de films te bekijken waarin hij heeft gespeeld. Dat klinkt natuurlijk allemaal heel 'verlicht' en zo, maar ik geloofde er geen reet van. Het leuke van het herlezen is dat de 'tone of voice' van mijn stukjes, naast dat ze natuurlijk briljant geschreven zijn, ook wel wat zegt over hoe ik me gevoeld moet hebben op het moment dat ik ze schreef. De laatste tijd constateer ik enige verzuring in mijn toon. Dat zal vast te maken hebben met de tijd waarin we leven....niets menselijks is ook mij vreemd.
Tijd voor wat andersoortige verlichting en daarom deel ik graag de zeer positieve ervaring die ik gisteren mocht hebben. Schrik niet, ik word niet de nieuwe 'foodrecensent' van Nederland en ik schrijf niet aan de Dikke van Doorn.
Even wat clichématige algemeenheden over ons landje, want wij zijn natuurlijk een apart volkje. De letterlijke platheid van ons land is wel een beetje een metafoor voor hoe wij zijn: weinig verfijnd. De Nederlander kleedt zich over het algemeen bijzonder slecht, onze woonwijkjes en huizen zijn nu niet heel knus ontworpen en ingericht, onze taal is vrij arm, de laatste échte grote componist overleed in 1621, ons gevoel voor humor is niet heel gedistingeerd en een echte eetcultuur hebben we nooit echt ontwikkeld. Eten doe je om de honger te stillen. Voor al die rare fratsen eromheen hebben we allemaal geen tijd...
Toch is daar wel wezenlijk iets in veranderd. We hebben dan misschien nog altijd geen eigen keuken, zoals de Italianen, de Fransen en welk volk eigenlijk niet....koken kunnen 'we' wel degelijk!! Om echt slecht te eten moet je tegenwoordig goed op zoek gaan in Nederland, maar er komen ook steeds meer héél goede restaurants bij. Gisteravond viel er wat te vieren. Met ons groepje bevriende ondernemers van de Amsterdamse Wallen vierden we, naast het succes van ons afgelopen jazzfestival, de verjaardag van Marcel, initiatiefnemer en festivaldirecteur van Red Light Jazz. We spraken af in een nieuw restaurant op een heel bijzonder plekje in Amsterdam, waar voor mij een heel bijzondere geschiedenis ligt: de binnenplaats van mijn oude Bethanienklooster.
Ik heb het nog gekend als de pub 'Cul de Sac', waar in de jaren '80 van de vorige eeuw rugby minnend Nederland, onder luid gezang zijn overtollige bierconsumptie loosde in onze mooie binnentuin. Na het vertrek van uitbaters Russel en Alice werd het verkocht aan een aantal jonge, ambitieuze horecaondernemers die het verbouwden tot 'Blauw aan de Wal'. Met zeer hard werken ontstond daar een prachtige zaak waarvoor je lang van te voren moest reserveren om er te kunnen dineren. Helaas overleefde de zaak de corona crisis niet.
Gisteravond stapte ik vol verwachting binnen op die plek die ik al verschillende malen heb zien transformeren. Het restaurant is niet groot en daarvan is goed gebruik gemaakt. In plaats van zoveel mogelijk kleine tafeltjes in de beperkte ruimte te plaatsen, teneinde zoveel mogelijk mensen te herbergen, meandert er één grote tafel door de benedenverdieping waar alle gasten, aan weerszijden 'aanzitten'. Dit schept al direct de juiste sfeer van samen eten, iets dat we in Nederland veel te weinig gewend zijn te doen. Er is ook maar één menu, waardoor die ervaring nog eens wordt versterkt. Een bijpassend wijnarrangement maakt het culinaire deel van de avond compleet. Ik zal u niet vervelen met wat er nu allemaal exact geserveerd werd, maar letterlijk alles smaakte even lekker, was met liefde en zorg klaargemaakt en werd ook op dito wijze gepresenteerd en geserveerd. Voor iemand die niet van oesters houdt en op feestjes altijd met een grote boog om de opdringerige oesterman heen liep, was ik zeer aangenaam verrast door deze amuse en heb ik hem met veel smaak opgegeten.
Als die lieve jongens en meisjes van de bediening tot in detail gaan vertellen wat ik precies ga eten of drinken, met welk zoetje, zuurtje of bittertje het visje is bereid of op welke hoogte en bij welk temperatuurtje de druifjes uit mijn wijntje zijn geplukt, haak ik altijd een beetje af. Dat zal wel weer te maken hebben met mijn eigen beperkte inlevingsvermogen, maar het stond de gastronomische ervaring van gisteren absoluut niet in de weg. Ook de ambiance was heel bijzonder en op de glazen (spiegel)wanden speelde zich tijdens het eten een prachtige voorstelling aan beelden af die ondersteund werd door exact de juiste muziek.
Het dessert werd, wederom aan één grote gezamenlijke, wat hogere tafel, geserveerd in de bovenzaal, die men heeft omgedoopt tot 'de hemel´. Het dessert, maar vooral de uitstekend gekozen dessertwijn smaakten ook daadwerkelijk hemels. Meer zoetigheid en zuurtjes stonden op tafel in grote weckpotten, voor de pak. Na het dessert hoefden we nog maar één klein trappetje op om, onder de hanenbalken te genieten van een cocktail, een Gin-tonic, een digestief of gewoon van een heerlijk kopje koffie. Door de hele opzet was je niet alleen in contact met je eigen gezelschap, maar ontstonden er aangename interacties met de andere gasten.
Ondanks het feit dat ik deze mooie buurt heb verruild voor een leven in Bloemendaal, het blijven toch altijd ook nog wel een beetje mijn Wallen. Ik voel me trots dat we er weer zo'n bijzondere plek bij hebben in het Red Light District. Tegen al die Amsterdamse politici die nog steeds durven te spreken over een monocultuur op de Wallen zou ik willen zeggen: ga er eens kijken, nee...écht kijken en genieten van alles dat de Wallen te bieden hebben op cultureel gebied, op culinair gebied, op architectonisch gebied, op erotisch gebied, op toeristisch gebied....en dat allemaal in een buurt waar je ook nog gewoon prettig en veilig kunt wonen. Wees nu eens trots op het feit dat dit gewoon allemaal naast elkaar kan bestaan, in je eigen stad!!