Soms is het best goed om eens aan jezelf te twijfelen. Het houdt je scherp en kan leiden tot nieuwe inzichten. Als dat twijfelen steeds vaker gebeurt, zeg....op dagelijkse basis, moet er toch iets anders aan de hand zijn. Nu vond ik al weinig aansluiting bij de wereld, met name bij de mensen die daar leven, maar dat dit naar mate ik ouder en wijzer word, steeds erger wordt, is zorgelijk. Gelukkig kom ik nog nét voldoende mensen tegen die deze twijfel ook weer snel wegnemen.....anders zou ik waarschijnlijk ergens op een gesloten afdeling van een gekkenhuis eindigen.
De gedachte om me terug te trekken in een hutje op de hei, met hond en zoon, doemt steeds vaker op. Een leven als een soort Grizzly Adams, ver weg van de bewoonde wereld, lekker in de natuur, tussen de diertjes, de miertjes en de piertjes. Ik zal er waarschijnlijk een hoop mensen een plezier mee doen...mijzelf incluis.
Wat is het toch dat ik toch iedere keer, tegen beter weten in, die uitdaging aan ga om aansluiting te vinden bij mijn medemens? Ik heb geleerd om op een plezierige manier om te gaan met mensen, toch ontstaat er maar zo heel zelden échte verbinding. Zo'n verbinding waarbij een half woord, vaak zelfs maar één enkele blik of nog minder, ruim voldoende is om te begrijpen wat is en wat niet.
De moeilijkheid is dat ik mijn kijk op de wereld en het leven niet krijg uitgelegd aan mensen die niet op dezelfde manier bedraad zijn als ik. Zaken die voor mij zó volstrekt logisch zijn en voor mij in de categorie common sense vallen, lijken voor mijn gemiddelde medemens een soort hogere wiskunde te zijn van het soort waarvan zelfs Albert Einstein aan de drank zouden raken.
De vraag die oprijst is natuurlijk of de wereld steeds gekker wordt en ik steeds normaler, of vice versa. Voorlopig houd ik nog maar even vast aan die eerste gedachte. Niet alleen bij mijn dagelijkse beslommeringen loop ik tegen veel wederzijds onbegrijpelijk onbegrip aan tussen mijzelf en mijn medemens, maar we hoeven de TV maar aan te zetten, het internet op te starten of de krant open te slaan en je hoeft niet eens meer na te denken over een antwoord op deze vraag. Het is een kwestie van tijd tot dat de LOI een opleiding tot "blokkeer Fries" gaat aanbieden. We leven in een wereld waarin men rept over 'inclusiviteit' en niet ziet dat dit mensen eerder tegen elkaar opzet dan met elkaar verbindt. En ik ben gek...yeah right...
Moet ik het dan maar opgeven en me neerleggen bij het feit dat de wereld downhill gaat, ik daarin machteloos ben en de aansluiting, die toch ook ik zoek met de wereld, steeds verder weg lijkt te zakken? Moet ik dan maar onverschillig blijven toekijken hoe de boel naar de gallemiezen gaat en gewoon mijn "eigen ding gaan doen"? Moet ik het dan maar normaal vinden dat mijn bank me, na het pijnlijk maar succesvol afwikkelen van twee faillissementen, blijft achtervolgen over een verwaarloosbare restschuld op mijn oude hypotheek en dat KLM / Air France een verlies lijdt van 1,5 Miljard Euro (1.500.000.000!!!) in één kwartaal en we de club met zijn allen vrolijk in de lucht blijven houden? Moeten we dan maar met lede ogen blijven aanzien hoe onze overheid een richtlijn opstelt voor het Fonds voor de Kunst die kunstenaars oplegt alleen nog maar politiek correcte kunst te maken, om in aanmerking te komen voor subsidie? Moet ik dan maar gewoon mijn schouders ophalen en mijn leven rustig uitzingen totdat ik doodga aan één of ander terminaal virus of pijnlijk gezwel? Krijg ik dan eindelijk de rust waarnaar ik zo op zoek ben? Is dat dan het voorbeeld dat ik wil zijn voor mijn zoon?
Laat ik eindigen met een mooie quote van Patrick Mundus: