Wat ik in alles dat ik doe tegenkom, is de mate waarin mensen vast zitten in hun denk- en doepatronen. Omdat ik mezelf nog steeds mag rekenen tot de menselijke soort, betrap ik mezelf er ook nog wel eens op, zij het gelukkig in steeds mindere mate. De mens is zo gewend geraakt elkaar na te praten en na te doen en is zo vaak bang om eigen ideeën te vormen en dingen echt anders te zien en te doen dan wat de 'norm' is of is geworden.
Die norm is natuurlijk ook aan constante verandering onderhevig, maar we bewegen gewoon lekker met die veranderingen mee, zonder er eigenlijk bij na te denken of dat allemaal nog wel gewoon voor onszelf klopt...
Als ik me had en zou laten leiden door alles dat men mij in mijn leven heeft geadviseerd of juist ontraden, had ik lang zo'n leuk, dynamisch en interessant leven niet. God, wat ben ik blij dat ik zo'n eigenwijze drol ben. Als iemand bijvoorbeeld tegen mij zegt dat iets niet kan, gaat mijn bloed sneller stromen en rust ik niet totdat het toch lukt. Dan moet ik wel eens denken aan die prachtige uitspraak van Muhammad Ali (de beroemde bokser....voor wie hem niet kent): Onmogelijk is geen feit maar een mening !
In één van de episodes van mijn favoriete sitcom uit de jaren '90, Seinfeld, spreken ze op een bepaald moment over The Opposite Way: '"if every instinct you've ever had was wrong, then the opposite would have to be right !" Dit leidt natuurlijk tot een opeenvolging van hilarische scenes. En toch, als je erover nadenkt en je probeert je díe situaties nog eens voor de geest te halen waarvan je achteraf zei, had ik het maar anders gedaan en je denkt dan even 180 graden om....leuke oefening !
"Assumption is the mother of all fuckups".....ook zo'n bekende uitspraak..en zoo waar! Een aanname is een veronderstelling van de realiteit. Het helpt ons mensjes om de wereld om ons heen overzichtelijker te maken en sneller te begrijpen. Waar komt toch die angst vandaan dat we zoveel mogelijk moeten reageren vanuit die veelal aangeleerde patronen, klakkeloos overgenomen meningen en oordelen en dat we niet die 2 seconden extra nemen om nu eens écht te doorvoelen wat we er eigenlijk zélf van vinden.
Angst......ik kan er steeds minder mee. Angst is niets....gevaar wel.....maar angst niet. En toch laten we ons primair leiden door onze angsten en zijn we pas ergens toe in staat als we daar geen angst voor voelen of de angst hebben overwonnen. Het is ook vanuit die angst, angst voor het onbekende, voor verandering, voor het niet weten, angst om het fout te doen.....dat we maar gewoon blijven doen wat we gewend waren te doen...lekker veilig....
Dan haal ik toch nog maar eens iemand aan, ene Albert Einstein, die zei: "Als je altijd blijft doen wat je gewend bent te doen, zul je altijd krijgen wat je gewend bent te krijgen." Het kan een keuze zijn, niks mis mee, geeft ook een bepaalde rust....mij niet.
Van Muhammad Ali, via Jerry Seinfeld en Trevis Dane naar Albert Einstein...geestig. Toch zijn het die uitspraken die mij zo vaak hebben geholpen die andere invalshoek te kiezen en het 'onmogelijke' mogelijk te maken.
Het omdenken kan veel verwarring zaaien, mensen op het verkeerde been zetten of daardoor juist misschien wel op het goede. Verwarring is soms goed om dingen te kunnen veranderen en mensen mee te krijgen zonder dat ze er erg in hebben.
Ik heb vaak nogal de irritante neiging om, haast vanuit een soort kinderlijke naïviteit, steeds de 'waarom-vraag' te stellen: "Waaróm kan dat eigenlijk niet?" Vaak moet men het antwoord schuldig blijven of vervallen ze in datgene wat hén ooit verteld is. Als iets echt niet kan, dan kan het niet...prima. Toch heb ik genoeg voorbeelden van situaties waarbij ik dat gewoon lekker heb genegeerd en het toch heb gedaan...en niet zonder succes.
Het omdenken helpt ook bij het nemen van beslissingen. Vinden we ook vaak moeilijk, beslissingen nemen; bij twijfel niet inhalen, twijfel is niet goed.....onzin!! Twijfel is erg goed, het houdt ons scherp. Dat scherp zijn weerhoudt ons er dan misschien van een bepaalde beslissing te nemen die ons in gevaar had kunnen brengen....maar het mag niet de twijfel zijn die ons ergens van weerhoudt.
Een andere mooie uitspraak die ik eens ergens las is:
"Life starts where your comfortzone ends"
Er valt ontzettend veel te zeggen over deze uitspraak maar toch zit er wel wat in, dat je soms buiten je eigen oevers zult moeten treden als je wat nieuws wilt bereiken. Iedere ouder vertelt dit natuurlijk met grote regelmaat aan zijn eigen kinderen maar zelf zitten ze vaak zo vast als een huis. Kinderen kennen veel minder angsten en vertrouwen vaak blindelings op hun ouders. De volwassen mens vertrouwt vaak niet meer op zijn eigen beoordelingsvermogen en blijft hangen in een soort 'blijf zitten waar je zit en verroer je niet'-modus.....zonde.
Het is mij inmiddels gelukt om de meeste angsten van me af te werpen....wat een bevrijding.....en zie, ik leef nog steeds! Zelfs mijn angst voor spinnen ben ik te boven gekomen. Ik realiseer me iedere dag dat ik maar één keer leef en er zoveel mogelijk uit wil halen. Onze angsten houden ons daar in tegen. In dat opzicht kunnen wij meer leren door naar onze kinderen te kijken, dan zij van ons kunnen leren door naar ons te kijken. Ik heb altijd gedacht een goed voorbeeld voor mijn zoon te moeten zijn....en dat is natuurlijk ook zo, maar hij is een minstens zo goed voorbeeld voor mij.
Ook dit is weer een kwestie van omdenken / omzien...give it a shot!!
Comments