Dinsdag 6 oktober 2020, 15:51 - privénummer. Er zijn niet veel mensen die mij bellen met een verborgen nummer. Eigenlijk ken ik er maar drie...maar ja, ook de GGD had verteld dat er gebeld zal worden met een afgeschermd telefoonnummer: "ze bellen alleen als u positief getest bent." Dát was blijven hangen...
De beste man doet zijn werk en vraagt geïnteresseerd naar mijn gangen van de afgelopen week en of ik enig idee heb waar ik het virus zou hebben kunnen oplopen. Dat lijstje had ik gelukkig die zondag al gemaakt. Ondanks mijn sabbatical year had ik toch nog best wat plekken bezocht en wat mensen gezien. De vraag kwam nu toch ineens een beetje hard binnen. Een raar soort schuldgevoel drong zich aan mij op en ik begon mij al slecht te voelen dat ik überhaupt de deur uit ben gegaan, de afgelopen weken. In plaats van boos te zijn op diegene die zijn of haar huis uit is gegaan, de straat op, de winkels in en mij heeft besmet...nee, ik denk nu vooral aan iedereen die ik nu mogelijk heb besmet, ziek heb gemaakt, mogelijk heb vermoord of nog ga vermoorden.
Nu weet ik dat er mensen zijn die er een soort genoegen in scheppen om mij weg te zetten als een slecht mens, die toch vooral zo snel mogelijk ontmaskerd moet worden. Gelukkig weet ik zelf dat ik het beste voor heb met al die rare mensen in deze rare wereld en dat ik best wel deug. De rest van de dag ben ik dan ook voornamelijk bezig geweest met het informeren van mensen die zo snel mogelijk moesten weten dat ik "het heb", én met het nemen van maatregelen om mezelf in isolatie te kunnen houden. Allemaal ter bescherming van anderen! Echt even de tijd nemen om me nu eens te gaan realiseren wat dit nu eigenlijk voor míj betekent, voor mijn zoon en mijn lieve hondje, dat was er nog even niet van gekomen.
Op dit moment voel ik me prima. Mijn neus is wat verstopt, ik hoest af en toe wat en ik nies eens. Ik ben niet benauwd, heb geen koorts en proef nog alles dat ik eet. Ik heb wel overmatig veel last van mijn heupgewricht en mijn onderrug. Hierdoor slaap ik slecht, ben ik moe en wat prikkelbaar. Het valt dus allemaal wel mee. Gelukkig is er dan altijd wel iemand die je erop wijst dat dit allemaal nog kan veranderen en ik vooral niet te vroeg moet juichen. Hè, ik kan dus ook nog op de IC terecht komen en dood gaan. Toch altijd fijn als er mensen in je omgeving zijn die je even bij de les houden.
Inmiddels is het laat en donker en ligt iedereen in bed, behalve ik natuurlijk. Ik maal nog rustig wat door en begin allerlei dingen in mijn lijf te voelen die ik overdag niet had gevoeld. Is dat nu toch een wat drukkend gevoel op de borst? Gaat het ademhalen toch wat stroever? Langzaam voel ik een lichte paniekaanval opkomen. Tja, het is tenslotte niet iedere dag dat je wordt gebeld met de mededeling dat je die ziekte hebt waaraan nu net in een halfjaar tijd zo'n miljoen mensen in de wereld is overleden. En ja, waarom zou ik de dans ontspringen? Ik ben toch bijna 50 en zeker 15 kilo te zwaar. Ik behoor wel tot de doelgroep!
Ik besluit maar wat gedachten op te schrijven. Misschien moet ik een Corona dagboek bijhouden. Of voelt dat toch een beetje als iets dat je doet voor je nabestaanden? Tart ik het lot niet, als ik er te luchtig over schrijf en er allemaal morbide Mark Doorn grappen in stop? Ik begin maar gewoon eens met het opschrijven van hoe ik deze bizarre dag heb beleefd.....morgen zien we wel weer....
Comentários