Als er ooit een moment was in mijn leven om een motie van treurnis in te dienen, dan is het wel nu. Maar ja, bij wie? Ik heb zo rond Pinksteren overwogen mijn motie in te dienen bij De Heilige Geest, maar die laat zijn gezicht niet meer zien in Bloemendaal. Neem het hem eens kwalijk! In dit kader moest ik de afgelopen dagen ook nog even denken aan Judas. Te vaak heb ik meegemaakt, overigens in allerlei verschillende settingen, dat het grootste gevaar meestal niet van buitenaf komt, maar van binnenuit.
Als zeiler heb ik het leven altijd vergeleken met een zeiltocht. Tijdens het zeilen kom je alles tegen dat je in je leven ook tegenkomt. Dan weer heb je de wind in de zeilen, dan weer tegen, je loopt averij op en doet verschillende havens aan. Soms zit je aan de grond of moet je je koers bijstellen. Windstil is het in mijn leven zelden. Misschien omdat ik gewend ben mijn doel niet uit het oog te verliezen, hetgeen volgens mij getuigt van goed zeemanschap.
Nu heb je natuurlijk zeilen en zeilen. Je kunt zeilen in een klein, wankel bootje, bijvoorbeeld een catamaran. Die gaan hard, maar slaan snel om. Ik heb altijd gekozen voor een groot, stoer en solide jacht. Die gaan misschien veel minder snel, maar liggen wel stabiel in het water, hebben veel meer diepgang, krijg je minder makkelijk uit koers en daarbij moet je erg je best doen om ze om te krijgen.
Mijn motie van treurnis gaat overigens over veel meer dan alleen maar over Bloemendaal, want wie het échte nieuws van de afgelopen weken heeft gevolgd kan niet anders dan moedeloos worden. Zou het nu ooit beter worden met de mensheid? Ik vrees met grote vrezen. Waar is het ooit misgegaan? Voor wie van lezen houdt, en van het onderwerp, kan ik het boek van Peter Ustinov aanraden “The Old Man & Mr. Smith” over het werkbezoek van God en de Duivel op Planeet Aarde. Op zich een hilarisch boek, maar wel één die je nog weer eens aan het denken zet over waar wij hier op aarde nu eigenlijk met zijn allen mee bezig zijn.
Dit is de tweede keer dat ik Friedrich Nietzsche aanhaal in één van mijn stukjes, en exact met dezelfde uitspraak: “Het uit het oog verliezen van het doel, is de meest voorkomende vorm van domheid”. Ik wil echt niet de moraalridder uithangen, maar misschien moeten we zo af en toe in ons leven weer eens wat vaker stil gaan staan bij de nut en noodzaak van al waar wij mee bezig zijn. Noem het reflecteren, onszelf weer eens even vol in die spiegel aankijken. Ik doe het met enige regelmaat. Ik zie dan geen perfectie, maar ik ben nog altijd erg tevreden met de wijze waarop ik in het leven sta, mijn dingen doe, een ander zal bijstaan en hoe ik me altijd inzet en zal blijven inzetten voor de goede zaak! Pater, ignosce illis, quia nesciunt quid faciunt...