Ik ben opgegroeid in een tijd dat linkshandigheid moest worden uitgeroeid en dat men er in het onderwijs, waarvan we nu zeggen dat het toen allemaal veel beter was, alles aan deed om ervoor te zorgen dat je rechts leerde schrijven, tekenen, knippen, etc. We leven inmiddels in een tijd waarin ik met terugwerkende kracht excuses én financiële genoegdoening zou kunnen eisen van de overheid voor deze vorm van discriminatie en de martelgang die ik op school heb moeten ondergaan. Tennissen, een bal gooien of een schroefje aandraaien doe ik nog altijd links, maar het meeste doe ik sinds die tijd toch echt met rechts.
Nu mijn rechterpols sinds het afgelopen weekend, na een lullige val in de boot, in het gips zit en ik weer wat meer ben aangewezen op links, merk ik weer eens goed hoe de wereld nog altijd volledig rechts in ingericht. Je wilt ergens naar binnen en merkt al gelijk dat de deurklink aan de linkerkant van de deur zit, naar rechts wijst zodat je als rechtshandige zo lekker makkelijk de deur kunt openen. Hetzelfde geldt voor ramen, kastdeurtjes, het deurtje van de wasmachine, etc. Ja, ik weet het…je kunt de deur van de wasmachine en van de ijskast ook omdraaien, maar dat was echt niet bedacht voor linkshandigen, maar omdat ze dan beter in je keuken passen.
Als zoon van een horecaman heb ik natuurlijk geleerd hoe je een tafel moet dekken. Vorken links, messen en soeplepel rechts, glazen schuin rechts boven het bord. Ik heb natuurlijk ook geleerd om netjes vóór het eten je handen te wassen. Ook onze kranen zijn bedacht voor rechtshandige mensen en zo zijn er vast nog honderden voorbeelden te noemen, zoals de afstandsbediening en de mobiele telefoon, maar ook een piano of een viool, waaruit blijkt dat de linkshandige minderheid nog altijd zwaar wordt achtergesteld in onze rechts georiënteerde en gedomineerde samenleving. Schande!!
Mijn (afgedwongen) tweehandigheid komt me nu wel een beetje van pas en zelfs mijn brein begint langzaam te accepteren dat ik weer wat meer dagelijkse handelingen met links moet doen. Heeft u bijvoorbeeld wel eens geprobeerd uw billen af te vegen met uw andere hand? Probeer het maar eens, dat is nog een heel gedoe. Verder zal mijn lieve zoon het de komende weken wat zwaarder krijgen, maar zal ik hem niet lastig vallen met de persoonlijke verzorging van zijn vader. Daar had hij pas op gerekend over een jaar of dertig.
Mijn grootste zorg was natuurlijk of ik nog wel zou kunnen typen, zeker nu ik dagelijks vele uren aan het schrijven ben. Nu typte ik al niet volgens het geavanceerde tienvinger systeem en kom ik al jaren met twee vingers een heel eind, maar met zo’n gipsen poot moet toch die ene rechtervinger nog wel een beetje mee willen werken. Dit is ook de reden dat ik juist nu dit stukje schrijf. Zowel de arts, de lieve dame die mijn arm in het gips heeft verpakt, als mijn orthopedenbroer hebben mij natuurlijk heel sterk ontraden teveel achter de computer te zitten, maar gelukkig ben ik heel eigenwijs.
Ik zou nog op zoek kunnen gaan naar dicteersoftware, maar dan moet ik wel écht in afgesloten ruimtes gaan werken om niet mijn hele omgeving gek te maken. Na ruim vijfhonderd woorden moet ik wel eerlijk zeggen dat het schrijven me nu meer moeite kost en wat pijn doet. Mijn arm is zo gespalkt dat ik eigenlijk mijn hand dwars moet houden en niet plat. Ik zal wat extra eelt gaan kweken op mijn linker wijsvinger, die kennelijk al met rechts heeft afgesproken om het leeuwendeel van het werk te gaan doen. Misschien moet ik ze in Den Haag eens gaan vertellen dat links en rechts best goed kunnen samenwerken. Ook in Den Haag is rechts een beetje gemankeerd geraakt en zal het meeste werk de komende tijd van links moeten komen. En zo komen we altijd weer terug op de politiek en is dit kennelijk de boodschap die ik, via mijn onhandige val, te delen heb met de wereld.