In het jaar 2016 verkocht ik, met zeer veel pijn in mijn hart, de boot waarmee ik zoveel bijzondere uren doorbracht op het water. De boot die de speciale band die ik met mijn vader had, nog eens enorm had versterkt. Zoals zijn vader de liefde voor muziek en voor zeilen met hem had gedeeld, zo deed mijn vader dat met mij...en zo doe ik dat nu met Laurens. Sommige tradities zijn gewoon goed!
Op zijn sterfbed vroeg mijn vader mij zeer nadrukkelijk om goed voor de boot te zorgen. Op de vraag of ik ook goed voor mama moest zorgen, kwam met een vette glimlach een veelbetekenende en instemmende knik. Zijn hele leven had hij geprobeerd haar de liefde voor het zeilen bij te brengen. Ondanks alle pogingen, maar ook wel door de mooie uren die zij samen hebben beleefd op de stoere Noordvaarder tijdens hun tochtjes door Nederland, was dat hem toch niet helemaal gelukt. De liefde die zij ruim zestig jaar voor elkaar hebben gevoeld was echter zo sterk dat dit nooit tussen hen in is komen te staan. Al jong nam ik Laurens mee op mijn zeiltochtjes, zelfs nog samen met Opa Ben. Toch heeft hij daar niet veel heel actieve herinneringen aan. Het idee dat mij iets zou overkomen, midden op het IJsselmeer en hij alleen op dat grote, logge schip kansloos verloren zou zijn, weerhield mij er vaak van om hem mee te nemen. Gelukkig hebben we de foto's nog van alle keren dat hij wél meeging. Ik lag in Durgerdam. Het IJsselmeer - ik moet eigenlijk zeggen het Markermeer - was mijn vaargebied. Het was een heerlijke plek. Zo dicht bij de stad en toch zover weg van de bewoonde wereld. Soms woonde ik dagen op de boot, deed ik mijn werk vanaf de jachthaven of tufte ik even op en neer naar de Wallen op mijn scootertje. Er komt een dag, dan verruil ik mijn landleven definitief voor een bestaan op het water. Misschien wel hier, de plek van waar ik dit stukje schrijf en waar zoveel mooie herinneringen liggen. In mijn jeugd brachten wij de meeste zomers door in Friesland. Op een boot, in een huisje met een boot, later met de familieboot, en natuurlijk als kampleider op zeilschool Vinea. Hier in Oudega is dat avontuur begonnen. Ik op zeilkamp. Twee jaar lang deed ik een week een surfcursus, zeilen hoefde ik immers niet meer te leren. Als surfer had je, na een volle dag op en vooral in het water, voorrang om te mogen douchen. Dat was erg fijn, maar niet voordat ik eerst een koud biertje had gehaald bij de bar. Het heerlijke gevoel van dat koude biertje onder die warme douche na een dag surfen, kan ik nog altijd oproepen. Na het tweede jaar was ik door de toenmalige kampleiding 'gescout' als kampleider. In de jaren die volgden heb ik de mooiste herinneringen opgedaan op de zeilkampen van de zeilschool die ooit in Blauhûs door de paters was opgericht onder de welluidende naam Vinea Domini. Ik heb het zelfs nog een week geschopt tot 'H van de H' (voor de niet-Vineasten: een week lang koken voor ruim tachtig man). De vrijwilligersvergoeding van vijfennegentig gulden per week die je als staflid kreeg, zoop je er in een halve week doorheen en na een zomer Vinea moest je altijd weer geresocialiseerd worden in de normale wereld. Het feit dat de dirigent van het orkest waarin ik toentertijd jarenlang samen met vader heb gespeeld, uit Oudega kwam, beschouw ik maar even als een grappige toevalligheid. Toch is het nu, hier, liggend aan een eilandje in de Oudegaaster Brekken, waar veel oude herinneringen samenkomen en waar ik veel nieuwe mooie herinneringen ga maken met mijn eigen zoon. Vanwege mijn verhuizing naar Bloemendaal, de beperkte tijd en gelegenheid om te varen, maar vooral uit kostenbesparing na het afwikkelen van twee faillissementen, verkocht ik noodgedwongen de boot. Hoewel dat toen een goede beslissing was, merk ik nu na zeven jaar pas hoezeer ik het zeilen en het geklooi op een boot heb gemist. Dankzij een heel goede, lieve en bijzondere vriendin, die vele liefdevolle uren met haar veel te vroeg overleden Paul doorbracht op hun boot, kunnen wij nu weer genieten van wat voor mij het allergrootste genieten is.
Lechajim !!